Τυχαίο(το βραβείο); Δε νομίζω!

Αφού ξεπεράσω το σοκ της επανόδου μου στη blogογειτονιά μας, αναρωτιέμαι: Τυχαίο που μετά από μεγάλη απουσία μου από τα blogs παίρνω βραβείο; Και μου απαντώ: δε νομίζω. (Ακόμα μια φορά έχω πάρει βραβείο μετά από μεγάλη αποχή!!!)

Λοιπόν, ένα από τα δύο συμβαίνει:

1. επιβραβεύετε την απουσία μου

2. δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς εμένα και με δελεάζετε να επανέλθω

Παρακαλώ, επιλέξτε: 1 ή 2

(Κι επειδή μου αρέσουν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μη με αναγκάσετε να σας κάνω υποδείξεις, επιλέξετε από μόνοι σας το 2. Υπερθεματίστε ελεύθερα!)

Πήρα βραβείο, λοιπόν, από το Δελφινάκι, τη Μαρίνα, η Κική  για το Κουμπί και από τη Νατάσσα  για τη Jeti και σύμφωνα με τους κανόνες πρέπει να τις ευχαριστήσω. (Ποιος ξέρει τι εμπειρίες είχε ο εμπνευστής αυτού του βραβείου κι έβαλε τέτοιον κανόνα... Ποιος δεν θα πει ένα ευχαριστώ;;;) Λοιπόν, ευχαριστώ!!! Και τώρα στο... ζουμί: τι μπορεί να μην ξέρετε και να καίγεστε να μάθετε για το, κατά κοινή ομολογία υπέροχο, άτομό μου; με ρωτώ πάλι και πάλι μου απαντώ: δεν ξέρω! Οπότε, αποφασίζω να μάθετε για μένα 7 πράγματα που μάλλον ΔΕΝ θα ήθελα να γνωρίζετε.

1. Βγαίνω καμαρωτή στην Πατησίων με καινούρια τσάντα, με τσεπάκια και θεσούλες, με πολλά χαρίσματα για να μην πολυλογώ, που μου αρέσει πολύ και με βολεύει πολύ στα ιδιαίτερα. Αν οι άνθρωποι με σταματούσαν να μου δώσουν συγχαρητήρια, θα τα αποδεχόμουν, με ταπεινότητα φυσικά, αλλά χωρίς καμιά έκπληξη. Δεν το κάνουν και δεν με πειράζει. Λίγο η ντροπή... λίγο η ζήλεια... καταλαβαίνετε... Ωστόσο, βλέμματα αρχίζουν να πέφτουν πάνω μου. Άνθρωποι, όλων των ηλικιών και όλων των φύλων, στρέφουν απότομα το κεφάλι τους προς εμένα και καρφώνουν πάνω μου για μερικά δευτερόλεπτα τη ματιά τους. Μια... δυο... σκέφτομαι: η τσάντα μου τα σπάει! Πέντε... δέκα... αναρωτιέμαι: λες να έχω ξεχάσει να βάλω ρούχα; Με μια πρόχειρη ματιά διαπιστώνω πως όλα μου είναι εντάξει. Τα βλέμματα συνεχίζουν να με καρφώνουν κι αρχίζω να ανησυχώ.

Για όσους γνωρίζετε, ενημερώνω πως έχω ξεκινήσει από την πλατεία Κολιάτσου και έχω φτάσει στην Αγίου Μελετίου, για όσους δεν γνωρίζετε, διευκρινίζω πως έχω διασχίσει πολλά οικοδομικά τετράγωνα, όταν στέκομαι να σε μια βιτρίνα να με κοιτάξω. Ουφ! Ευτυχώς, δεν έχω κάτι που... Α, ένας καθρέφτης! Με κοιτάζω καλύτερα και... oh my god! Ο ένας φακός από τα γυαλιά ηλίου λείπει!!!

Να δικαιολογηθώ; Ο ήλιος με ενοχλεί πάρα πολύ και φοράω μέχρι αργά γυαλιά, ακόμα και με συννεφιά. Η συννεφιά εκείνη τη μέρα ήταν μάλλον τόση που δεν μου επέτρεψε ν' αντιληφθώ ότι το ένα μάτι ήταν γυμνό και το άλλο καλυμμένο... (Το 'σωσα; Μπα!)

2. Μπαίνω σε σχεδόν άδειο τρόλεϋ, ακουμπάω σ' ένα στύλο στο πίσω μέρος και απολαμβάνω την ηρεμία αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδέψει μακριά... Ώσπου ο οδηγός φρενάρει απότομα κι εγώ με φόρα αρχίζω να φεύγω. Πετάω! Προσπαθώ να κρατηθώ από όπου βρίσκω, αλλά μάταια, έχω πάρει φόρα. "Πιάστε το κορίτσι!" λέει μια κυρία που την είχα βοηθήσει με το εισιτήριο. Κι ενώ εγώ συνεχίζω την πορεία μου προς τον οδηγό και το τρόλεϋ έχει ξεκινήσει πάλι, "Πιάστε το κορίτσι!" φωνάζει απεγνωσμένα αυτή τη φορά η κυρία, ο οδηγός ακινητοποιεί το όχημα, εγώ πολτοποιούμαι στο στήθος μιας άλλης κυρίας, που κάθεται στη μπροστινή θέση κι ο οδηγός λέει: "Παίρνω την αστυνομία! Δεν βγαίνει κανείς μέχρι να έρθει η αστυνομία." Ξεσφηνώνω από την κυρία και απαντώ: "Μα, δεν με έσπρωξε κανένας. Δεν κρατιόμουν καλά και..." "Φύγε, φύγε!" ουρλιάζει η κυρία της μπροστινής θέσης. "Έκλεψε και μένα! Πήρε το πορτοφόλι μου, πήρε το πορτοφόλι μου!"  Φουντώνω! "Τι είπατε;" ρωτάω αλά Κωνσταντοπούλου. Εντωμεταξύ, έχει φτάσει η κυρία από πίσω κι εξηγεί πως φώναξε να με πιάσουν, γιατί έχασα την ισορροπία μου και όχι γιατί την έκλεψα. Ο οδηγός βάζει τα γέλια, η κυρία της μπροστινής θέσης λουφάζει κι εγώ απαιτώ να μου ζητήσει συγγνώμη. Και το κάνει αλλά δεν το ευχαριστιέμαι, γιατί το ζήτησα με ύφος αμείλικτου δικαστή κι όταν την βλέπω να με κοιτάζει σα βρεγμένη γάτα, ντρέπομαι...

3. Απεχθάνομαι τους αριθμούς. Και θεωρώ απαράδεκτο που οι της θετικής κατεύθυνσης έχουν πάρει από εμάς, τους της θεωρητικής κατεύθυνσης, τα γράμματα και τα υποβάλλουν στην εξευτελιστική διαδικασία του πολλαπλασιασμού και άλλων παρόμοιων ανατριχιαστικών πράξεων. Λευτεριά στα γράμματα των εξισώσεων!

4. Δεν συγκρατώ αριθμούς, νούμερα, ημερομηνίες, χρονολογίες, τοποθεσίες, διευθύνσεις, τίτλους, ονόματα... Αδυνατώ να παπαγαλίσω και να υπάρξω δίχως το μπλοκάκι μου, γιατί έχω μνήμη χρυσόψαρου. Κι αν ρωτάτε τι, επιτέλους, θυμάμαι, αφήστε καλύτερα να το αποκαλύψω σε ένα επόμενο βραβείο!

5. Δύσκολα προσαρμόζομαι σε καινούριες καταστάσεις (και σε παλιές!), αλλά πολύ εύκολα φέρνω στα μέτρα μου καταστάσεις!!!

6. Πράγματα που μπορώ να τα κάνω, αρνούμαι πεισματικά να τα κάνω. Από άποψη. 

7. Μου λείψατε!

Και τώρα, πρέπει να δώσω το βραβείο σε δέκα bloggers. Θα παραβώ τους κανόνες και θα το δώσω σε εσάς που διοργανώνετε τα δρώμενα και μου δίνετε πολλές αφορμές να κάνω κάτι που αγαπώ πολύ: να παίζω, να γράφω και να μοιράζομαι.

Μερικά δρώμενα τα έχασα, άλλα δεν μπόρεσα να τα παρακολουθήσω, σε κάποια χρωστάω αναρτήσεις: c' est la vie χωρίς ίντερνετ! Ελπίζω να δείξετε κατανόηση. (Κι εσάς που κάνετε τον κόπο να με ενημερώνετε με μέηλ, σας ευχαριστώ πολύ!)

Μέχρι... όταν... και αν... να περνάτε καλά! (Και να μου δίνετε βραβεία!)