Σάββατο 26 Μαΐου 2018

Μέχρι να περάσει η μπόρα


Κράτησε σφιχτά στο χεράκι της το νόμισμα και ξεκίνησε για το σχολείο. Όπως κάθε μέρα.
Ήταν ένα νόμισμα της Αμερικής και της το είχαν φέρει οι γονείς της την τελευταία φορά που είχαν έρθει στην Ελλάδα. Πριν δυο χρόνια. «Όταν μαζέψουμε πολλά τέτοια, θα είμαστε πάλι όλοι μαζί!» της είχαν πει και κάθε πρωί άναβε την ελπίδα αγγίζοντας το νόμισμα που είχε τη μυρωδιά τους. Ή έτσι νόμιζε.

Η ελπίδα είχε το χρώμα του χρήματος της Αμερικής.

Στο σχολείο μετρούσε τις ώρες που θα την έφερναν ξανά κοντά στο φίλο της. Το πρωινό κουδούνι και το σχόλασμα ήταν βασανιστήριο. Έβλεπε τα χεράκια των παιδιών στα χέρια των γονιών και πονούσε ως τα βάθη της καρδιάς.

Η απελπισία είχε το χρώμα του γυμνού δέρματος.

Το μεσημέρι έφαγε στα όρθια και χώθηκε στο δωμάτιό της, πριν έρθουν ο παππούς και η γιαγιά. Όπως κάθε μέρα. Όλοι τη θεωρούσαν τυχερή που είχε νέους παππούδες να τη φροντίζουν, όμως εκείνη ένιωθε καταδικασμένη σε κατάμαυρη ζωή. Γιατί οι παππούδες συνέχεια τσακώνονταν κι έσπαγαν πράγματα.
Έκλεισε την πόρτα, στάθηκε απέναντί του, ακούμπησε το νόμισμα στα πόδια της κι άρχισε να του μιλά. Όπως πάντα. «Όταν γυρίσουν οι γονείς μου, θα πάμε στο λούνα παρκ και θα καθίσουμε τρεις μέρες και τρεις νύχτες!» Εκείνος, ο παραστάτης της, σταθερός στη θέση του, την άκουσε προσεχτικά. Όπως πάντα.  Και για το χατίρι της κάλεσε το μεσημεριάτικο ήλιο να φτιάξει αλογάκια πάνω του. Η μικρή ενθουσιάστηκε, σηκώθηκε κι έπεσε το νόμισμα. Κι ο ήχος την έκανε να μισήσει ξαφνικά τον τοίχο με την οικογενειακή φωτογραφία, τον τοίχο που είχε κάνει μοναδικό φίλο της για τη σιωπή του.

Η μοναξιά είχε το χρώμα του άψυχου τοίχου.

Βγήκε έξω, περιπλανήθηκε στην πόλη κι έκατσε στην άκρη της. Όλα γύρω, η απέραντη θάλασσα, τα ψηλά κτήρια, το πλήθος των ανθρώπων, αδιαφορούσαν για το δράμα της κι εκείνη, μια σταλίτσα κοριτσάκι, έκλαψε με λυγμούς που τάραξαν τα σύννεφα κι άρχισε να βρέχει. 
Ένας φτερωτός αλητάκος κάθισε κοντά της, γύρισε το βλέμμα του πάνω της κι άρχισε το κελάηδημα. Όταν σταμάτησε να βρέχει, απομακρύνθηκε έτσι ξαφνικά, όπως είχε έρθει.

Αυτό, λοιπόν, είναι φιλία! Να τραγουδάς στο λυγμό μέχρι να περάσει η μπόρα! Η μικρή χαμογέλασε. Και ξεκίνησε να βρει τέτοιους φίλους. Που φαίνεται υπήρχαν πολλοί εκεί έξω. Ή έτσι νόμιζε.

Η ελπίδα θα παίρνει πια το χρώμα που έχει το βλέμμα του κάθε φίλου.



Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο στο 14ο Παίζοντας με τις λέξεις.

24 σχόλια:

  1. Ένα προς ένα τα βγάζεις στον αέρα τα μικρά διαμαντάκια έτσι Αλεξάνδρα ;
    Τελευταία σε βρίσκω σε έκρηξη δημιουργίας αλλά και ευαισθησίας. Οφείλω να πω ότι οι εμπνεύσεις σου είναι καταιγιστικές και πολύ όμορφες.
    Χαίρομαι ειλικρινά για αυτό καλή μου.
    Συνεχίζεις λοιπόν.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τουλάχιστον, τελείωσα με τις αναρτήσεις δρωμένων που χρωστούσα, στο τσακ, γιατί λήγουν Συμπόσιο και Λέξεις!
      Να περάσεις όμορφα! 🍓

      Διαγραφή
  2. Μου άρεσε έτσι όπως χρωμάτισες την ελπίδα, την απελπισία, την μοναξιά και τη φιλία.
    Μπράβο Αλεξάνδρα μου!
    Καλό τριήμερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Όλα τα χρωματίζουν οι εμπειρίες μας...
      Να περάσεις όμορφα, Ελένη μου! 😘

      Διαγραφή
  3. Όταν χωρούν τόσα πολλά σ’ ένα μικρό καλογραμμένο διήγημα!
    Ένα παιχνίδι ελπίδας και απελπισίας, πραγματικότητας και παραμυθιού.
    Γλυκόπικρο για έναν μεγάλο αναγνώστη, με τις νύξεις για μετανάστευση και σχέσεις ανθρώπων, ελκυστικό για έναν μικρό αναγνώστη, που σίγουρα θα τον συγκινούσε και παράλληλα θα του κεντούσε τη φαντασία για το νόμισμα, το πουλί, την εικόνα των παιδικών χεριών, τ’ αλογάκια τού μεσημεριάτικου ήλιου!
    Πολλές εικόνες χώρεσες, Αλεξάνδρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, γλυκόπικρο! Ακόμα κι αν τελειώνει αισιόδοξα, δεν μπόρεσα κι εγώ να μη μελαγχολήσω...
      Σε ευχαριστώ, Άρη!

      Διαγραφή
  4. Αυτό, λοιπόν, είναι φιλία! Να τραγουδάς στο λυγμό μέχρι να περάσει η μπόρα! Τι σοφό!!
    Πολύ καλογραμμένη και αυτή η συμμετοχή σου Αλεξάνδρα μου όπως όλα όσα γράφεις εξάλλου.
    Ευτυχώς που τελείωσες γιατί σε λίγο θα χρωστάς άλλα...
    Καλά να περάσεις το διήμερο σου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, πραγματικά, ένα δρώμενο να αφήσει κανείς λίγο πίσω, μαζεύονται ένα σωρό...
      Φιλιά κι από μένα!

      Διαγραφή
  5. Αλεξάνδρα μου πολλά συγχαρητήρια για την εξαιρετική σου συμμετοχή και πολλά πολλά ευχαριστώ για όλα!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εγώ σεγνώρισα μέσω μιας φίλης σου και ενθουσιάστηκα μπράβο σου τόσο μεγάλο ταλέντο δεν το συναντάς συχνά. Θα σε παρακολουτθώ από δω και πέραΤέτα Δεβεράκη Ρέθυμνο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έκρηξη δημιουργικότητας και αυτή η συμμετοχή σου Αλεξάνδρα μου και αν πήρες μέρος και στο συμπόσιο ποίησης στης Αριστέας, καθόλου δεν θα απορήσω για μια ακόμη πρωτιά!
    ΑΦιλάκια με μια μεγάλη χαμογελαστή αγκαλιά! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. «Αυτό, λοιπόν, είναι φιλία! Να τραγουδάς στο λυγμό μέχρι να περάσει η μπόρα!»

    Θα μπορούσε να γραφτεί στα λευκώματα που είχαμε κάποτε σαν παιδιά. Τι όμορφο!

    Την ιστορία σου την είχα αγαπήσει, να ξέρεις. Πόσο αριστοτεχνικά χώρεσες την έννοια και τη δυναμική τής φιλίας, τα συναισθήματα που βάφουν στα παιδάκια οι μπογιές τής απουσίας των γονιών (και που διόλου δεν ξεθωριάζει ο ήχος των νομισμάτων!), τη μοναξιά... όλα αυτά! Μπράβο σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεμάτο εικόνες, συναισθήματα, μικρές πληγές για κάποιους.
    Δεν θα μπορούσα να περιμένω κάτι λιγότερο από εσένα Αλεξάνδρα μου, το ταλέντο σου ξεχειλίζει από χρώματα!

    σε φιλώ <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλημερα και καλη εβδομαδα αγαπημενη μου
    μου αρεσε πολυ ο τροπος που ερμηνευσες τα χρωματα
    συγχαρητηρια και για αυτη τη συμμετοχη

    φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. την θυμούμαι την ιστορία σου από το παιχνίδι ναι
    και μου άρεσε πολύ η ιστορία σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης