Το φάντασμα της Κυριακής

Φοράω το σεντόνι και κάνω το φάντασμα. "Μπου!" φωνάζω και σε ξυπνάω.

"Ριγέ φάντασμα πρώτη φορά βλέπω", λες κι ανασηκώνεσαι στο κρεβάτι.

"Είμαι ιδιαίτερο φάντασμα, το φάντασμα της Κυριακής. Διψάω για καφέ! Κι αν δεν μου φτιάξεις, θα..."

"Αχ, δεν υπάρχει σωτηρία μ' εσένα! Δεν θα μεγαλώσεις ποτέ!"

"Κακό είναι αυτό;" ρωτάω και πετάω το σεντόνι μουτρωμένη.

Δεν απαντάς, με φιλάς. Και ύστερα, "Είσαι η πηγή μου" λες.

Μένω μουτρωμένη, δεν με ικανοποιεί η απάντησή σου.

"Πηγή χαράς" διευκρινίζεις και περιμένεις την αντίδρασή μου.

Σου χαμογελάω.

"Κάθε Σάββατο βράδυ κοιμάμαι με μια γυναίκα και κάθε Κυριακή πρωί ξυπνάω πότε με ένα φάντασμα, πότε με μια αλεπού..."

"Και είναι κακό αυτό;" ξαναμουτρώνω.

Δεν απαντάς, με αφήνεις να βράσω στο ζουμί μου. Σηκώνεσαι. Και με την πλάτη γυρισμένη, "Ευτυχία είναι" μουρμουρίζεις.

Χοροπηδάω στο κρεβάτι. Παίρνω φόρα και σκαρφαλώνω στην πλάτη σου. "Πας στοίχημα ότι θα είμαστε μαζί μέχρι να πεθάνουμε"

"Εσύ πας στοίχημα ότι θα είμαι τέζα μέχρι το βράδυ από τη μέση; Σα να βάρυνες λίγο..."

"Εσύ φταις! Άργησες να ξυπνήσεις και το φάντασμα βαριόταν μόνο του... κι έφαγε όλα τα κουλουράκια..." λέω και "Κάθε Κυριακή σ' ερωτεύομαι ξανά!" σκέφτομαι.

Αυτή ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο αγαπημένο παιχνίδι, που διοργανώνει άψογα η Μαρία μας. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και τη δεύτερη, "Γουλιά τη γουλιά". (Ακόμη δεν έχω δημοσιεύσει τις συμμετοχές από το προηγούμενο, οπότε... δείξετε κατανόηση! 😍 Αύριο θα επισκεφτώ και τα σπιτάκια σας!)