Μέρα για τραγούδι και χορό

χαρακτικό του Τάσσου

Τέτοια μέρα η σημερινή! Για χορό και τραγούδι!

Έτσι μάθαμε. Να τραγουδάμε το θάνατο, τον πόνο και την πίκρα. Να χορεύουμε την αγάπη για την ελεύθερη ζωή."

"Νέοι καιροί ανατέλλουν

όμορφες μέρες μας μέλλουν

δίχως τυράννους και φτώχεια

δίχως σκλαβιά

Οι αντάρτες του Γράμμου χορεύουν

της νίκης κορφές σημαδεύουν

με κόκκινο χρώμα Ψυχή Βαθιά

για δίκιο, τιμή, λευτεριά

Αντάρτισσες του ονείρου θυγατέρες

δεν σας τρομάζουν οι σφαίρες

στο χτήνος ορμάτε Ψυχή Βαθιά

για δίκιο, τιμή, λευτεριά"

Και ν' ακούγεται βροντερή και χαρούμενη η φωνή μας. Και να σείεται ο κόσμος από τα βήματά μας. Κι ας κλαίμε.... προχωράμε κι αγωνιζόμαστε με τραγούδια και χορούς και γινόμαστε ένα.

Και θυμόμαστε. 

Θυμάμαι, λοιπόν, σήμερα, το Γιάννη Καπλάνη και μοιράζομαι πολύ συγκινημένη μαζί σας ένα κομματάκι της πολύτιμης κληρονομιάς μου, ένα ποίημά του.

Όμηροι

(Γενάρης 1944 - στρατόπεδο Κορίνθου)

Αδείλιαστοι το θάνατο προσμένουμε όλοι

όσοι στα σύρματα είμαστε κλεισμένοι.

Κοπέλες, που συσσίτιο φέρνουν απ' την πόλη,

κρυφά μας λεν πως ο ΕΛΑΣ πληθαίνει.

Και πως στα μέτωπά του Δυτικοί και Ρώσσοι

σπρώχνουνε πίσω τώρα τους ναζήδες,

πως μ' άλλα λόγια η Νίκη φτάνει, θα μας σώσει.

Μας φέρνουν ομορφιά, φαγί κι ελπίδες.

Εμείς ακούμε με χαρά τα που μας λένε,

μα ξέρουμε καλά πως ίσως κι αύριο,

στην πόλη και στη χώρα να μας κλαίνε

και θέαμα νάμαστε μακάβριο.

Χαιρόμαστε όμως εκ βαθέων που οι ναζήδες

από στρατούς συνθλίβονται κι αντάρτες,

που οι χειμωνιές γυρίσανε σ' αλκυονίδες

και που της γης αλλάζουν πάλι οι χάρτες. 

Χαιρόμαστε της λευτεριάς το φως, τ' αγέρι,

π' άρχισαν να φιλούν τα μάγουλά μας-

να μας χαϊδεύουν τα μαλλιά σα χέρι,

πόθους ζωής να μπάζουν στην καρδιά μας.

Χαιρόμαστε την προσδοκία και την πίστη,

πως η ανθρωπότητα τραβάει για κάτι,

που θάχει την Αγάπη θέμελο και χτίστη

κι αρχόντους τον αγρότη, τον εργάτη.

Χαιρόμαστε που ζήσαμε ως αυτή την ώρα

κι είδαμε μεσ' το αχνόφεγγο τη Νίκη.

Στρατιώτες, Παρτιζάνοι, φίλοι, γεια σας τώρα

ας κάνουν ό,τι θεν σε μας οι Λύκοι.

Το Γιάννη Καπλάνη δεν τον γνώρισα, τον έμαθα από αφηγήσεις των γονιών μου. Κι έτσι έγινε άνθρωπος της ζωής μου. 

Αριστερός μέχρι το τέλος της ζωής του, πολύ διαβασμένος, ταπεινός, τίμιος, δοτικός και εξαιρετικά... αργός. Πολλές οι αστείες ιστορίες που έχουν να κάνουν με το πόσο αργά έκανε τα πάντα.

Κι όμως! Στην αντίσταση ήταν τηλεγραφητής, υποχρεωμένος δηλαδή να φεύγει τελευταίος, να ενημερώνει τη στιγμή που ο εχθρός βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Πάντα προλάβαινε (κανείς δεν ήξερε πώς) να φύγει έγκαιρα!

Στο κέντρο της Αθήνας είχε το δικηγορικό του γραφείο, στο οποίο περνούσε τις περισσότερες ώρες της μέρας. Έξω και γύρω από το γραφείο καραούλι έστηναν καθημερινά οι ζητιάνοι! Τον ήξεραν καλά! Έβγαινε - έμπαινε, πάντα διαβάζοντας εφημερίδα κι όταν κάποιος του ζητούσε, έβαζε το χέρι στην τσέπη κι έδινε ό,τι είχε! Γι' αυτό και τις περισσότερες μέρες του μήνα ήταν απένταρος.

Στο γραφείο του μπήκαν μια μέρα της παρανομίας τρέχοντας δυο σύντροφοι για να τον ειδοποιήσουν να φύγει, τους είχαν εντοπίσει. Εκείνος άρχισε να τακτοποιεί. Να φωνάζουν οι άλλοι τρελοί από την αγωνία, να τον παρακαλούν να φύγουν, ανένδοτος: ήθελε να συγυρίσει -μη βρει ευκαιρία να τον κακολογήσει ο εχθρός- και, φυσικά, να καταστρέψει ενοχοποιητικά στοιχεία. Απελπίστηκαν οι σύντροφοι κι έτρεξαν να σωθούν. Τους έπιασαν και τους δύο, ο Καπλάνης ξέφυγε!!!

Μεγάλος πια, αποσυρμένος κι απογοητευμένος, από τις εξελίξεις κι όχι από τις ιδέες του, μια χαρά είχε μόνο: να πηγαίνει στο Πολυτεχνείο και να κοιτάζει τα νέα παιδιά που τραγουδούσαν αντάρτικα στην επέτειο...

***

"Μες τις καρδιές μας οι καρδιές σας ξαναζούν

Μες τα τραγούδια μας βροντάνε τα’ άρματά σας

Καινούριο αγώνα φλάμπουρα στραφτοκοπούν

Εσείς μπροστά και πίσω εμείς, στα βήματά σας

Πάμε αδέρφια!"