Αλλόκοτα παιδιά

Σας φαίνονται αλλόκοτα αυτά τα παιδιά. Στην όψη και το στο φέρσιμο. Και τα φοβάστε.

Γιατί βυθίζονται σε βαθύ πένθος όταν σταματά να γυρίζει η ρόδα στο λούνα παρκ και τραγουδούν όταν πέφτουν στον γκρεμό να σώσουν την αγάπη.
Γιατί τρομάζουν κάθε που σκοντάφτουν στ' άνθη της μυγδαλιάς και λένε παραμύθια στους λύκους.
Γιατί έχουν αντικελείδια και για τα επτά σπιτάκια των νάνων, όμως πάντα χτυπούν το κουδούνι.
Γιατί ποτέ δεν δένουν τα κορδόνια τους κ' είναι οι τσέπες τους γεμάτες χρωματιστά μολύβια.
Γιατί στήνουν βιβλιοθήκες στις πλατείες κι ονειροπαγίδες στο σαλόνι.

Μην τα κυνηγάτε με τ' άγρυπνο βλέμμα του απολιθωμένου δικαστή. Οι κατηγορίες βαραίνουν τις οικογένειές τους. 

Τα μεγάλωσαν άντρες και γυναίκες που συναντήθηκαν στα μετερίζια της αγάπης κι ερωτεύτηκαν στο ξέφωτο μιας ελπίδας.
Που άφηναν ατάιστους τους απεργούς πείνας και γέμιζαν ταπεράκια για τ' αδέσποτα.
Που είχαν πατρίδα τους τα ταξίδια κι έστησαν το σπιτικό τους σ' ένα βαζάκι ευχών.
Που άφησαν μόνη κληρονομιά την ανεμόσκαλα που βγάζει στην ουτοπία.
Που δεν χρωστούσαν ούτε ένα χαμόγελο στην καινούρια μέρα.
Που πρόδωσαν κάθε εγωισμό κι αφοσιώθηκαν στην ανατροπή.

*Εικόνες: by Bree-dom, by KatharinaKuebler)*

***

Ήταν η συμμετοχή μου στο δεύτερο κύκλο των family stories της Αριστέας.

***

Υ.Γ.: Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ζήλεψα.
Με την εικόνα της εισαγωγής εγκαινιάζω τη δεύτερη! Μαρίνα, πώς τα πήγα;