Και το σύθαμπο πάντα καρτεράει

Ένα λεπτό ακόμα ζητάω από το χρόνο, όμως κι αυτός έχει κεσάτια: πίστωση τέρμα. Κι έτσι βρίσκομαι εδώ ώρες, αν και χρειάζομαι μόνο ένα λεπτό ακόμα, μια ανάσα ακόμα, βρε αδερφέ, πριν περάσω απέναντι.

Εκεί, στην σκούρα μάζα που κινείται σα να μη συμβαίνει τίποτα! Και κάνει τόσο θόρυβο που μ’ έχει πιάσει πονοκέφαλος. Και το σύθαμπο καρτεράει πάντα λίγο ρομαντισμό για να σ’ αγκαλιάσει. Για να μη σε νυχτώσει...

Δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω μου. Όμως το θέλω. Πολύ! Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως κάποιος μου πετάει ένα σκοινί και με σώζει! Με τραβάει στη ζωή. Στην παλιά μου ζωή.

Πριν την απόλυση, την κατάσχεση, το χωρισμό, την προδοσία, τη μοναξιά, την απόγνωση.

Τότε που ονειρευόμουν να αποσυρθώ κάποτε στη θάλασσα και μόνο να γράφω. Γιατί είμαι ποιητής. Με μάγευε πάντα το ελαφρύ τραγούδισμα των συνηθισμένων λέξεων στα ποιήματα...

Πού έπρεπε να βάλω τα όρια; Δίπλα μου, οι άνθρωποι του κύκλου μου, όλο προχωρούσαν. Και τους ακολουθούσα. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί δεν ήξερα πού και πώς να σταματήσω.

Γιατί κάθε μου δισταγμός συνοδεύοταν απο μια απολογία:

Όχι, δεν είμαι τσιγκούνης...

Όχι, δεν είμαι ξενέρωτος...

Όχι, δεν το παίζω αριστερός...

Όχι, δεν...

Κουράστηκα να απολογούμαι. Κι ακολούθησα με κλειστά μάτια μια ξέφρενη τροχιά. Για να μη νιώθω παρίας μες στα εκατομμύριά μου. 

Καινούρια αυτοκίνητα, εξοχικά, διακοπές σε εξωτικά νησιά, υπογραφές απολύσεων,  πάρτυ, υπηρέτες, γνήσιοι πίνακες, υπογραφές μείωσης μισθών, πρώτο τραπέζι πίστα. 

Δεν θυμάμαι καν το όνομά της. Εκείνη όμως θυμάται πως της έδωσα χρήματα για να φέρει την οικογένεια από τη χώρα της. Η μόνη που δεν μου έκλεισε την πόρτα... 

Όχι, δεν είναι η προκατάληψη που έχει καρφώσει τα πόδια μου εδώ και δεν περνάω απέναντι. Δεν με νοιάζει που θα μείνω στην παράγκα της υπηρέτριάς μου. Δεν με τρομάζει το χρώμα, η καταγωγή και η πίστη αυτών των ανθρώπων. Η φτώχεια τους με φοβίζει. 

Και πώς να γράψω ένα στίχο μες στη σκούρα μάζα που γελάει δυνατά σα να μη συμβαίνει τίποτα! 

Και το σύθαμπο καρτεράει πάντα ένα ποίημα... Γιατί αλλιώς γίνεται άγρια νύχτα και σε κατασπαράζει...

Νύχτωσε. Πρέπει να περάσω απέναντι. Ένα μικρό δρομάκι είναι, μοιάζει όμως με κρεμαστή γέφυρα. Ας κοβόταν, μόλις πατούσα το πόδι μου! Να με απαλάξει από τον εφιάλτη!

Θυμάμαι... είχα γράψει μια πολύ ωραία κριτική για την οικογένεια του «Βυσσινόκηπου» σ’ ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής...

***

Ήταν η συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις, που διοργανώνει η Μαρία.