Περάστε την πρώτη του μηνός!

Σκέφτομαι πόσο αδικημένος είναι ο Γενάρης... Κάθε πρώτη σπεύδουμε να καλωσορίσουμε τον καινούριο μήνα, να τον καλοπιάσουμε με ευχές κι όμορφες εικόνες. Το Γενάρη όμως καλωσορίζουμε την καινούρια χρονιά κι όλος ο ενθουσιασμός μας ξοδεύεται σε αυτή. Και σα να μην έφτανε αυτό, του γκρινιάζουμε κιόλας! Που ήρθε τόσο γρήγορα κι έδιωξε τις γιορτές και μας βάζει να ξεστολίζουμε!!!

Το 'χετε πάρει χαμπάρι πόσο αδικημένος είναι ο Γενάρης; Σε αυτόν, λοιπόν, αφιερώνω του στίχους (της Βεατρίκης Κάντζολα-Σαμπατάκου):

Μες στης νυχτιάς τη σιγαλιά, 

το πήρατε χαμπάρι, 

απ’ τ’ ουρανού την αγκαλιά 

γλίστρησε το φεγγάρι.

Ήταν μικρό και ζωηρό 

και πριν να το προφτάσω, 

σαν τόπι κύλησε αργυρό 

και χάθηκε στο δάσος.

Χωρίς φεγγάρι σκοτεινό 

κι άδειο μοιάζει το βράδυ.

Σα νότα δίχως μουσική, 

τραγούδι δίχως τη φωνή, 

λουλούδι χωρίς άρωμα, 

παιδάκι δίχως χάδι.

Μες στης νυχτιάς τη σιγαλιά , 

το πήρατε χαμπάρι, 

απ’ τ’ ουρανού την αγκαλιά 

γλίστρησε το φεγγάρι.

Γι’ αυτό, αν κάπου από εκεί 

τύχει να σκάσει μύτη, 

πείτε του, φτάνει πια, αρκεί, 

να `ρθει αμέσως σπίτι.

Χωρίς φεγγάρι σκοτεινό 

κι άδειο μοιάζει το βράδυ.

Σα νότα δίχως μουσική, 

τραγούδι δίχως τη φωνή, 

λουλούδι χωρίς άρωμα, 

παιδάκι δίχως χάδι.

Μοιάζει πουλί χωρίς ουρά, 

μηλίτσα δίχως μήλα, 

τρενάκι που δεν προχωρά, 

δεντράκι δίχως φύλλα.

Και είναι τώρα σκοτεινό 

και αδειανό το βράδυ

κι απ’ τ’ ουρανού την αγκαλιά 

γλιστράει το φεγγάρι.

(περισσότερα εδώ)

Η σιωπή δεν είναι τρόπος για να συγχωρήσουμε ένα κακό, αλλά για να το δυναμώσουμε...