Ζουμπούλια Ιταλίας (III)

συνέχεια από εδώ

"Θυμήθηκες τ' όνομά μου;"

"Από την κίνηση σε κατάλαβα! Η δασκάλα επαινεί το μαθητή της: ποιος άλλος θα 'θελε να χωρέσει σ' αυτή την εικόνα; Εσύ!"

"Εγώ... ποιος; Ένας που ξέχασες; Αυτός που ακόμα θυμάσαι;"

"Εσύ... που θέλω να γνωρίσω! Από την αρχή..."

Κι έτσι, ανάμεσα σε πείσματα κι ανείπωτα, έσμιξαν ξανά. 

Εκείνος ήθελε να ανήκει πάντα κάπου. Πιο πολύ σ' ένα όνειρο. Μεγάλωσε με γονείς που κυνηγούσαν την επιτυχία. Και επιτυχία γι' αυτούς δεν σήμαινε τίποτα άλλο παρά χρήμα. Κι εκείνος έπαιρνε εικόνες διασήμων από 'δω κι από 'κει κι έκανε όνειρα. Μα, είχαν οι εικόνες του για φόντο το παραμύθι... Ο κιθαρίστας ενός μαθητικού συγκροτήματος που έγινε διάσημος, το φτωχόπαιδο από το Μπρούκλιν που έγινε μεγιστάνας, ο ναρκομανής από τις φαβέλες που έκανε το γύρο του κόσμου μ' ένα ποδήλατο...

Κι εκείνη ήθελε να μην ανήκει ποτέ πουθενά. Πιο πολύ σε ανθρώπους. Τα λίγα χαρούμενα παιδικά της χρόνια τα πέρασε πολίτης του κόσμου. Ελεύθερη! Ύστερα κλείστηκε σ' εκείνο το σχολείο με τους ασφυκτικούς κανόνες και τους θυμωμένους δασκάλους. Και τα βράδια ονειρευόταν ήλιους που την έπαιρναν ταξίδι σε άλλους κόσμους...

Πώς θα ταιριάξουν αυτοί οι δυο; Με αμοιβαίες υποχωρήσεις... Εκείνη, λοιπόν, θ' ανήκει στα ταξίδια του! Κι εκείνος έφτιαξε κιόλας καινούριο όνειρο: να φυτεύει ήλιους όπου συναντά σκοτάδια. Γεμίζουν το φορτηγάκι με ζουμπούλια Ιταλίας, παραμύθια, μελωδούς και ξεκινάνε! Κι όπου τους βγάλει ο δρόμος!

Κι αν η πραγματικότητα δεν μας χωράει, υπάρχουν καρδιές με πολύ χώρο για 'μας και τα όνειρά μας!