Μέσα από το φακό της καρδιάς

Το πιο όμορφο, το πιο γλυκό, το πιο αισιόδοξο, το πιο ανθρώπινο ήταν το Blogaki που μόλις αποχαιρέτησα! Κι αυτό γιατί, παρά τις αναποδιές, γνώρισα ανθρώπους αξιόλογους και δέθηκα με ανθρώπους που εκτιμούσα. Είχε απ' όλα αυτό το Blogaki: αγκαλιές, συγκίνηση, γνώση, συζήτηση, γέλια!

Χωρίς τη Μαριλένα και τη Μαρίνα αυτό το Blogaki δεν θα ήταν το ίδιο, ίσως και να μην είχε κάνει αυτό το βήμα. Είχα ανάγκη τη γενναιοδωρία σας, την... ολομέτωπη στήριξή σας. Κορίτσια, σας ευχαριστώ. (Το ξέρετε πως αυτή η λέξη δεν μπορεί να εκφράσει ό,τι νιώθω, μου χαρίσατε ελπίδα καινούρια και χαρά μεγάλη. Μια ❤ για τις φωτεινές ❤❤ σας.)

Χωρίς τη Χριστίνα η εκδήλωσή μας δεν θα είχε το υπέροχο αφισάκι της. 💙 Περάστε μια βόλτα από το κανάλι της στο youtube, θα σας φτιάξει η διάθεση!

Πριν ανέβω Αθήνα κράτησα στα χέρια μου το βιβλίο της Σταυρούλας (με την τόσο συγκινητική αφιέρωσή της) και το ταξίδι άρχισε παραμυθένια. Συνεχίστηκε όμως έτσι, γιατί η Σταυρούλα ήρθε με το γέλιο της, τη γενναιοδωρία της και την ομορφιά της ψυχής της να στηρίξει ηθικά και πρακτικά το Blogaki. 💓

Για πρώτη φορά βρεθήκαμε από κοντά με τη γλυκιά Εύη. 💖 (Μπορεί να έχουμε καιρό να διαβάσουμε ανάρτησή της, όμως είναι παρούσα!) Αλλά και με το Γλαρόλυκο και την Κανελλία, Στήριξαν και οι δυο πολύ το Blogaki. 💗Δυο bloggers που αξίζει να επισκεφτείτε για να τους διαβάσετε. 

Οι τυπωμένες λεζάντες δεν ήρθαν ποτέ... 

Μεγάλη χαρά ήταν και η γνωριμία μου με τον Θάνο Τσάκαλο (χάρη στη Μαρία 💛). Μας είδε μέσα από το φακό του και μας πρόσφερε ό,τι είδε. 💕 Το ταλέντο, κυρίως όμως η προσωπικότητά του, έδωσαν σε αυτή την ανάρτηση (εκτός από τις φωτογραφίες) και τον τίτλο.

Μέσα από το φακό της καρδιάς, που δίνει απλά και χωρίς φασαρία, την κατάλληλη απόχρωση στα πράγματα και τις καταστάσεις, αυτό το Blogaki ήταν γεμάτο ουσία. Τώρα, που έφυγε το άγχος και η κούραση, το επιβεβαιώνω και πετάω από τη χαρά μου!

Όλες κι όλους που με τις δημιουργίες σας, τις φωτογραφίες σας και τα μηνύματά σας στηρίξατε την προσπάθεια για μια ακόμη φορά, σας ευχαριστώ! 💚

Οκ, το ξέρω: το τερμάτισα με τις καρδούλες και τα ευχαριστώ... Επανορθώνω:

Δυστυχώς, οι δημιουργίες μου απαξιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Τα παγωτά μου, τα υπέροχα παγωτά μου, χαρακτηρίστηκαν σβούρες, βελανίδια, ακόμα και κουκουνάρια. Αιτία για αυτούς τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς ήταν, φυσικά, η ζήλεια. 😈 Το καταγγέλλω. Και δηλώνω δημόσια πως δεν πτοούμαι, θα συνεχίσω να τα φτιάχνω! Ευτυχώς, υπήρξαν και άνθρωποι με γούστο και μυαλό που αναγνώρισαν τα παγωτά μου ως παγωτά... 😏

Σε όλες κι όλους εύχομαι όμορφες και δημιουργικές ώρες με τους αγαπημένους σας ανθρώπους. Εγώ ακόμα να καταλάβω ότι έρχεται Πάσχα... Ακόμα είμαι σε -γιορτινούς- ρυθμούς Blogakiου!

Υ.Γ.: Πλέον μπορείτε να μαθαίνετε τα νέα του Blogakiου εδώ!!! Blogaki χωρίς blog γίνεται;;; 😉