Φύγαμε, μάστορα!

Μπορεί οι φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων να μην είναι ασπρόμαυρες, όμως το χρώμα τους είναι πλέον εφέ vintage ή old3 στα προγράμματα επεξεργασίας φωτογραφίας.

Πόσο... old, όμως, που όλα σαν χτες τα θυμάμαι...

Καλοκαίρι σήμαινε και βόλτες στην Αθήνα. Χτυπούσε ο εισπράκτορας τρεις φορές το ταβάνι, "Φύγαμε, μάστορα!" φώναζε στον οδηγό και ξεκινούσαμε.

Με εκείνα τα λεωφορεία με τις στρογγυλές μούρες (που πολύ μου άρεσαν) και τις πόρτες με τα χερούλια, που άνοιγαν προς τα έξω (που επίσης πολύ μου άρεσαν, τόσο που ήθελα να γίνω εισπράκτορας για να τις ανοιγοκλείνω).

Με τα καθίσματα με το πλαστικό, από τα οποία ξεκολλούσα με εκείνο το χαρακτηριστικό, παρατεταμένο, θόρυβο (όπως οι χοντρές χριστουγεννιάτικες χαλκομανίες από το παράθυρο).

Με τα παράθυρα που ανοιγόκλειναν χειροκίνητα και γίνονταν η αφορμή για τον πρώτο καβγά. 

Άρχιζε, ύστερα, το γνωστό κουβεντολόι, αφού ήταν απαραίτητο και ο διπλανός και ο πισινός και ο μπροστινός να μάθει το λόγο του ταξιδιού και, βέβαια, να πει κι εκείνος το δικό του.

Κι εκεί που με φανταζόμουνα να βολτάρω με το καινούριο μου φουστάνι (έχοντας πάντα την έννοια μη μείνει κολλημένο κανένα κομμάτι του στο κάθισμα σαν σηκωθώ ύστερα από δυο ώρες ταξίδι), κάποιος άρχιζε το τραγούδι:

"Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή

σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή"...

Κι εκεί που κόντευα να αφήσω την τελευταία μου πνοή, κουδούνι από τις στροφές, ανέβαινε μια γιαγιά, η οποία θεωρούσε υποχρέωσή της να πει στον οδηγό γιατί ανεβαίνει στην Αθήνα.

"Κάτσε, γιαγιά, και μου τα λες μετά"

"Ξεκίνα εσύ γιατί έχω δουλειές πολλές να προφτάσω κι άσε με εμένα!"

"Άμα δεν κάτσεις, δεν ξεκινάω!"

"Γιατί; Φοβάσαι μη πέσω; Αμ δεν με ξέρεις! Εμένα που με βλέπεις..."

Και χασομερούσε η γιαγιά το δρομολόγιο κι έπαιρνα εγώ ανάσα από τις στροφές κι από τους επιβάτες, που έπιαναν τη γιαγιά κι άφηναν εμένα. Όχι για πολύ.

"Ζαλίζεσαι, πουλάκι μου;" ρωτούσαν τάχα μου με συμπόνια κι άρχιζαν να πυροβολούν: να τρώω-να μην τρώω, να πίνω-να μην πίνω, να κάνω-να ράνω!

Επιτέλους, Αθήνα! Μια απαραίτητη στάση στην Πανελλήνιο, να σταμπάρω παιχνίδι για τη γιορτή μου, και κατευθείαν Σύνταγμα, στις καφετέριες (με το πλαστικό στα καθίσματα) για το τριώροφο παγωτό με το ένα (τι τσιγγουνιά) μπισκότο στην κορυφή.

Που το χρησιμοποιούσα για κουταλάκι κα είχα, νόμιζα, εντυπωσιάσει τα γκαρσόνια, γιατί, με κάθε παραγγελία, περνούσαν κι από μένα και μου άφηναν ακόμη ένα μπισκοτάκι. 😍 Κι έλεγα ένα λιγωμένο "ευχαριστώ" με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Ώσπου άκουσα μια φορά αυτόν που αποκαλούσαν αφεντικό να φωνάζει σε ένα γκαρσόνι, δείχνοντας με το κεφάλι εμένα:

"Μανώλη, κοίτα ποια μας ήρθε! Πάλι θα ξεμείνουμε από μπισκότα!" 

Συνέχισα, βέβαια, να δέχομαι τα επιπλέον μπισκότα, όμως απαντούσα ένα ξερό "ευχαριστώ", χωρίς χαμόγελο. 😡 Γιατί ένιωθα κάπως... εξαπατημένη. Νόμιζα πως τα γκαρσόνια έπαιρναν κρυφά τα επιπλέον μπισκότα και πως μαζί, τα γκαρσόνια κι εγώ, συνωμοτούσαμε κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην τσιγγουνιά του αφεντικού...

Τα γκαρσόνια της εποχής ήταν οικογενειάρχες με παιδιά. Και τα βράδια, σε εκείνες τις ταβέρνες με τις νοστιμότατες τηγανητές πατάτες και τις αυλές με το χαλίκι (που τόσο ωραία ακούγονταν τα βήματα πάνω του), μόλις "έπεφτε" η δουλειά, κάθονταν στο τραπέζι και θυμόντουσαν... Πως, ακριβώς απέναντι, σ' εκείνη τη χαραμάδα του μαντρότοιχου άφηνε ο σύντροφος Πελοπίδας -καλή του ώρα όπου και να 'ναι- τα τσιγαρόχαρτα με τα συνωμοτικά μηνύματα και... Πόσα θυμόντουσαν... σα να 'τανε χτες...

"Γιατί σκορπίσαμε, ρε σύντροφοι; τώρα, που μπορούμε να συζητάμε χωρίς να ψιθυρίζουμε..."

"Να κανονίσουμε επανασύνδεση!"

"Και για τι θα συζητήσουμε πια..."

"Για την ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο!"

Φύγαμε, μάστορα!

(Καλό μήνα!)