Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019

Φύγαμε, μάστορα!



Μπορεί οι φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων να μην είναι ασπρόμαυρες, όμως το χρώμα τους είναι πλέον εφέ vintage ή old3 στα προγράμματα επεξεργασίας φωτογραφίας.

Πόσο... old, όμως, που όλα σαν χτες τα θυμάμαι...
Καλοκαίρι σήμαινε και βόλτες στην Αθήνα. Χτυπούσε ο εισπράκτορας τρεις φορές το ταβάνι, "Φύγαμε, μάστορα!" φώναζε στον οδηγό και ξεκινούσαμε.
Με εκείνα τα λεωφορεία με τις στρογγυλές μούρες (που πολύ μου άρεσαν) και τις πόρτες με τα χερούλια, που άνοιγαν προς τα έξω (που επίσης πολύ μου άρεσαν, τόσο που ήθελα να γίνω εισπράκτορας για να τις ανοιγοκλείνω).
Με τα καθίσματα με το πλαστικό, από τα οποία ξεκολλούσα με εκείνο το χαρακτηριστικό, παρατεταμένο, θόρυβο (όπως οι χοντρές χριστουγεννιάτικες χαλκομανίες από το παράθυρο).
Με τα παράθυρα που ανοιγόκλειναν χειροκίνητα και γίνονταν η αφορμή για τον πρώτο καβγά. 


Άρχιζε, ύστερα, το γνωστό κουβεντολόι, αφού ήταν απαραίτητο και ο διπλανός και ο πισινός και ο μπροστινός να μάθει το λόγο του ταξιδιού και, βέβαια, να πει κι εκείνος το δικό του.
Κι εκεί που με φανταζόμουνα να βολτάρω με το καινούριο μου φουστάνι (έχοντας πάντα την έννοια μη μείνει κολλημένο κανένα κομμάτι του στο κάθισμα σαν σηκωθώ ύστερα από δυο ώρες ταξίδι), κάποιος άρχιζε το τραγούδι:
"Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή
σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή"...
Κι εκεί που κόντευα να αφήσω την τελευταία μου πνοή, κουδούνι από τις στροφές, ανέβαινε μια γιαγιά, η οποία θεωρούσε υποχρέωσή της να πει στον οδηγό γιατί ανεβαίνει στην Αθήνα.
"Κάτσε, γιαγιά, και μου τα λες μετά"
"Ξεκίνα εσύ γιατί έχω δουλειές πολλές να προφτάσω κι άσε με εμένα!"
"Άμα δεν κάτσεις, δεν ξεκινάω!"
"Γιατί; Φοβάσαι μη πέσω; Αμ δεν με ξέρεις! Εμένα που με βλέπεις..."
Και χασομερούσε η γιαγιά το δρομολόγιο κι έπαιρνα εγώ ανάσα από τις στροφές κι από τους επιβάτες, που έπιαναν τη γιαγιά κι άφηναν εμένα. Όχι για πολύ.
"Ζαλίζεσαι, πουλάκι μου;" ρωτούσαν τάχα μου με συμπόνια κι άρχιζαν να πυροβολούν: να τρώω-να μην τρώω, να πίνω-να μην πίνω, να κάνω-να ράνω!


Επιτέλους, Αθήνα! Μια απαραίτητη στάση στην Πανελλήνιο, να σταμπάρω παιχνίδι για τη γιορτή μου, και κατευθείαν Σύνταγμα, στις καφετέριες (με το πλαστικό στα καθίσματα) για το τριώροφο παγωτό με το ένα (τι τσιγγουνιά) μπισκότο στην κορυφή.
Που το χρησιμοποιούσα για κουταλάκι κα είχα, νόμιζα, εντυπωσιάσει τα γκαρσόνια, γιατί, με κάθε παραγγελία, περνούσαν κι από μένα και μου άφηναν ακόμη ένα μπισκοτάκι. 😍 Κι έλεγα ένα λιγωμένο "ευχαριστώ" με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ώσπου άκουσα μια φορά αυτόν που αποκαλούσαν αφεντικό να φωνάζει σε ένα γκαρσόνι, δείχνοντας με το κεφάλι εμένα:
"Μανώλη, κοίτα ποια μας ήρθε! Πάλι θα ξεμείνουμε από μπισκότα!" 
Συνέχισα, βέβαια, να δέχομαι τα επιπλέον μπισκότα, όμως απαντούσα ένα ξερό "ευχαριστώ", χωρίς χαμόγελο. 😡 Γιατί ένιωθα κάπως... εξαπατημένη. Νόμιζα πως τα γκαρσόνια έπαιρναν κρυφά τα επιπλέον μπισκότα και πως μαζί, τα γκαρσόνια κι εγώ, συνωμοτούσαμε κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην τσιγγουνιά του αφεντικού...



Τα γκαρσόνια της εποχής ήταν οικογενειάρχες με παιδιά. Και τα βράδια, σε εκείνες τις ταβέρνες με τις νοστιμότατες τηγανητές πατάτες και τις αυλές με το χαλίκι (που τόσο ωραία ακούγονταν τα βήματα πάνω του), μόλις "έπεφτε" η δουλειά, κάθονταν στο τραπέζι και θυμόντουσαν... Πως, ακριβώς απέναντι, σ' εκείνη τη χαραμάδα του μαντρότοιχου άφηνε ο σύντροφος Πελοπίδας -καλή του ώρα όπου και να 'ναι- τα τσιγαρόχαρτα με τα συνωμοτικά μηνύματα και... Πόσα θυμόντουσαν... σα να 'τανε χτες...

"Γιατί σκορπίσαμε, ρε σύντροφοι; τώρα, που μπορούμε να συζητάμε χωρίς να ψιθυρίζουμε..."
"Να κανονίσουμε επανασύνδεση!"
"Και για τι θα συζητήσουμε πια..."
"Για την ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο!"

Φύγαμε, μάστορα!
(Καλό μήνα!)


31 σχόλια:

  1. Τι κάνεις Αλεξάνδρα μου, σα να έχουμε καιρό να τα πούμε και πόσο χαίρομαι που τώρα μας έρχεσαι με τις καλοκαιρινές αναμνήσεις μιας τρυφερής εποχής να μας γλυκάνεις!
    θέλω να ελπίζω πως όλοι μας κοιτάζοντας την παιδική μας ηλικία μπορούμε ν' αντλήσουμε αυτή την γλύκα που τόσο λείπει στις μέρες μας!

    Πολλά τα ΑΦιλάκια και οι ευχές μου για ένα όμορφο και χαλαρό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ-πολύ καιρό, Στεφανία μου, κι έπαθα στερητικό!
      Πάντα θα γυρνάμε σε αυτή τη γλύκα και πάντα θα τη συναντάμε κάπως στην ενήλικη ζωή μας.
      Πολλά φιλιά κι από μένα! Κι ευχές για ένα καλοκαίρι γεμάτο όμορφες αναμνήσεις. ❤

      Διαγραφή
  2. τι όμορφο τι ωραίο που το παρουσίασες ,μας παράσυρες μαζί σου
    νοιώσαμε κι εμείς πως τα ζήσαμε και μεις όλα αυτά
    ευχαριστούμε που τα μοιράστηκες μαζί μας

    καλό μήνα με ξέγνοιαστες ωραίες στιγμές και καλό καλοκαίρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φύγαμε οδηγήτρα μας!
    Που είσαι κοπέλα μου; που είσαι Αλεξάνδρα μου; Αφού ξέρεις ότι μας λείπεις βρε παλιοκόριτσο πας και εσύ και ρίχνεις γκρίζα πέτρα πίσω σου; Απαπαπαπαπα μαλώνω ε!

    Λοιπόν αυτό σου το σημερινό οδοιπορικό εδώ, με αυτά τα στρογγυλά παλιά λεωφορεία και την περιγραφή σου, τόσο ανθρώπινη και ζεστή, της μικρής αυτής κοινωνίας των ταξιδιών τότε, ήταν η καλύτερη επιστροφή σου.
    Και κοίτα να δεις! Μην αρχίσεις πάλι τις απουσίες! Ξηγημένοι δηλαδή νάμαστε! Εδώ! θα φυλάς .....Θερμοπύλες στα μπλογκ.

    Πολύ ζεστή ανάρτηση γεμάτη ανθρωπιά, συναισθήματα και εικόνες.
    Την αγάπη μου φιλενάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε βλέπω στην Νικολούλη άμα ξαναχαθείς για τόσο πολύ Αλεξάνδρα. Κανόνισε!...
    Και τι ωραία που μας ήρθες με το παλιό λεωφορείο και μας πήγες μια τσάρκα στα παλιά. Τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι μ' ένα παγωτό χωνάκι. Τι εποχές!
    Μπισκοτάκι και φύγαμε λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλεξάνδρα μου μας ήρθες γεμάτη όμορφες αναμνήσεις. Τι ωραία!
    Καλό Καλοκαίρι κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παρόμοια λεωφορεία, με ελληνικούς χαρακτήρες, είδα στους κεντρικούς δρόμους του Βελιγραδίου, το 2010. Είναι ενδιαφέρον πώς κάποιες αναμνήσεις και εμπειρίες σπάνε τα δεσμά του χώρου και του χρόνου.
    ΟΚ, φύγαμε για νέες αναμνήσεις και όμορφες εμπειρίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νοσταλγική επιστροφή, από εκείνες τις γλυκόπικρες γεύσεις στον χρόνο! Καλό μήνα Αλεξάνδρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πλήθος εικόνες στην ανάρτησή σου, Αλεξάνδρα. Και περιγράφεις τόσο ανάγλυφα σκηνές και διαλόγους, σαν παλιά ελληνική ταινία.
    Εμφανής η διαφορά με το σήμερα. Βελτιώθηκαν τα λεωφορεία, καταφανώς καλύτερες οι βαλίτσες μας, αμβλύνθηκαν κάποιες κακές συμπεριφορές οδηγών (και εισπρακτόρων), καλύτερες οι συμπεριφορές των ανθρώπων.
    Όμως οι επιβάτες, ξένοι μεταξύ ξένων, αμίλητοι. Ποιος ν’ αστειευτεί, ποιος να σχολιάσει. Ενοχλούσαν κάποιοι φλύαροι τότε, αλλά βγήκαμε πια στο άλλο άκρο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από το ένα άκρο στο άλλο... Όλο κάτι χάνουμε, όλο κάτι κερδίζουμε...

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα γλυκιά μου, όμορφο θέμα, οι δικές μου φωτογραφίες από τα παλιά είναι..ασπρόμαυρες και θυμάμαι πάντα τα ..μπλε λεωφορεία, το στριμωξίδι , τις κουβεντούλες μεταξύ αγνώστων όμως ...συνεπιβάτες.Θυμάμαι πάντα με γέλιο ένα απότομο φρενάρισμα, φοιτήτρια τότε που με έκανε να "πέσω" στην αγκαλιά ενός κυρίου που καθόταν.Συγνώμη κύριε του είπα με το τότε...μίνι φόρεμα μου (19 ετών!!)- Ευχαρίστηση μου δεσποινίς, πάντα τέτοια μου απάντησε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιωργία μου, τι να πρωτοθυμηθώ από απότομα φρεναρίσματα... 😅

      Διαγραφή
  10. Τι όμορφη, νοσταλγική ανάρτηση ήταν τούτη! Ταξίδεψα κι εγώ μαζί σου στο παρελθόν, και πήρα μια ανάσα, που πολύ την χρειαζόμουν!
    Καλό μήνα και σε εσένα, αγαπημένη μου Γούμαν
    ΥΓ: Περιμένω την επόμενη ανάρτηση, κανόνισε, πολύ τεμπέλιασες μου φαίνεται (είπε η πολυγραφότατη της μιας-δυο αναρτήσεων το μήνα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλέ, τα γράφεις τόσο όμορφα και παραστατικά που, μέχρι κι εγώ, έπαθα μια νοσταλγία, λες κι ήμουν πράγματι εκεί.

    Μας έλειψες, ξεκάθαρα! ❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ομορφο το κειμενο σου!!!⛵ Περασα να σου ευχηθω καλο υπολοιπο καλοκαιριου με υγεια και ομορφες στιγμες ⛵

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι μου θυμησες Αλεξανδρα μου περνοντας απο εδω εστω και καθυστεριμενα..εννοιειτε οτι ειμαι και εγω πιο παλιος νοσταλγος αυτης της εποχής της ομορφης τι ωραιες αναμνησεις!!!
    να εισαι καλα φιλη μου και να περνας ακομα καλύτερα...καλο υπολοιπο καλοκαιρακι θα πω και εγω ενας μηνας εμεινε πια σχεδον.. φιλακιααααα!!!😀😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Νοσταλγικό και πανέμορφο. Καλό μήνα, Αλεξάνδρα μου. Επέστρεψα από τις διακοπές. Φιλάκια!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης