Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Πορτοκαλί

Βραδάκι στο σπίτι. Αναζητώ λίγο χρώμα που να θυμίζει ζωή. Τίποτα. Όλα εδώ είναι άσπρα και μπεζ, σαν ξεβαμμένα. «Βγαίνω» λέω στη γυναίκα μου. Μου γνέφει. Πάει καιρός που δεν μιλάμε.
Μπαίνω στ’ αυτοκίνητο και, χωρίς να το καταλάβω, φτάνω στο πατρικό. Δεν χτυπάω. Θα ‘χει μουχλιάσει στο παιδικό δωμάτιο ‘κείνο το «αγορίστικο» μπλε που στοίχειωσε την εφηβεία μου.
Παίρνω πορτοκαλάδα και δρακουλίνια, όπως παλιά και τραβάω για το πάρκο. Κάθομαι στο γνωστό παγκάκι. Με το χαρακωμένο πράσινο που πάντα με μελαγχολούσε…
«Είσαι για ένα παγκότερμα;» με ρωτάει ένας πιτσιρικάς και σαν υπνωτισμένος κάθομαι τέρμα. Και τρώω το ένα γκολ μετά το άλλο! Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί στη φόρμα του. Πορτοκαλί με λεπτές γκρι ρίγες στο πλάι. Τι όμορφη! Το δικό του βλέμμα έχουν μαγνητίσει τα δρακουλίνια.
«Δίψασα» λέω, του δίνω τα πατατάκια κι ο πιτσιρικάς κάνει βουτιά στο σακουλάκι!
«Πολύ ωραία η φόρμα σου. Το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο μου χρώμα.»
«Ναι, ρε φίλε, τα σπάει!» μου απαντά κι αρχίζουμε να μιλάμε για το ποδόσφαιρο, για το πρωινό ξύπνημα, την κρίση.
«Οι γονείς μου δουλεύουν όλη μέρα, εγώ μένω μόνος μου και το μωρό το μεγαλώνει η γιαγιά μου που μένει στου θείου μου. Γίναμε ξένοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που προκάλεσε η κρίση: η αποξένωση.» μου λέει και σκέφτομαι πως με τη γυναίκα μου «παγώσαμε» όταν άρχισα τις υπερωρίες κι εκείνη βρήκε δεύτερη δουλειά.
Ο μικρός έχει στήσει ολόκληρη επιχείρηση. Φτιάχνει με πηλό το νόμισμα κάθε χώρας και πουλάει την πραμάτεια του στους μετανάστες και τους τουρίστες. Κι ελπίζει στη μέρα που όλοι μαζί πάλι θα κάθονται στο τραπέζι να φάνε και να μιλήσουνε.

Με τον πιτσιρικά δίνουμε ραντεβού και συναντιόμαστε κάθε βραδάκι. Παίζουμε και συζητάμε, γελάμε πολύ. Ώσπου μια φορά έρχεται κλαμένος. Καημό το ‘χε να παρελάσει παραστάτης, μια και φέτος δεν του κάνανε τη χάρη.
«Φέτος είσαι παραστάτης. Δικός μου!» του λέω και του εξηγώ τι σημαίνει η λέξη. «Χάρη σ’ εσένα γνώρισα ξανά τη γυναίκα μου.»
Και είναι αλήθεια. Της πρότεινα να μειώσουμε στο ελάχιστο τα έξοδά μας, να δουλεύουμε λιγότερο και να βρισκόμαστε περισσότερο.
Καρφώνει το βλέμμα του στα μάτια μου κι εγώ το δικό μου στα δικά του. Είμαστε φίλοι! Ναι, η φιλία είναι που μας συνδέει. Κανένα πατρικό ένστικτο, καμιά ανάγκη για προστασία, η φιλία! Και τα βλέμματά μας, ζεστά και ζωηρά, γεμίζουν με χρώμα ζωής τον κόσμο. Βάφουν με το αγαπημένο μας πορτοκαλί κάθε χρώμα που μας πλήγωσε. 



Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο 14ο Παίζοντας με τις λέξεις. (Ακόμα μία χρωστάω από εκείνο το... παλιό παιχνίδι!)


30 σχόλια:

  1. Ωραία, ανθρώπινη, ζεστή, με ανησυχίες και προβλήματα της εποχής μας η συμμετοχή σου. Τη θυμάμαι...κοίτα να δεις που πρέπει να γράψεις και για το νέο που τρέχει ναι; Για να χρωστάς μαζεμένα. Τι καλά που άνοιξες τα παραθυρόφυλλα,έμειναν κλειστά καιρό.
    Φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι,χι! Σενάρια, λέξεις, ποιήματα, φωτογραφίες!!! Καλύτερα όμως να χρωστάω τέτοια παρά χρήματα, ε;;;
      Φιλιά, Άννα μου!

      Διαγραφή
  2. Ξεχνιούνται τέτοιες ιστορίες;
    Πορτοκαλένια φιλιά Αλεξάνδρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, καλέ, ανεξίτηλη μένω!!!!
      Φιλιά κι από μένα, κανελλάκι!

      Διαγραφή
  3. Με γρήγορο ρυθμό και ζωηράδα, περνούν ωραία μηνύματα οι πρωταγωνιστές σου!
    Καλές εμπνεύσεις Αλεξάνδρα μου! :)
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ βρε Αλεξάνδρα μου με τη γραφή σου και τα συναισθήματα που αυτή κουβαλά.
    Ακολούθησα βήμα προς βήμα τον ήρωά σου, να το ξέρεις.
    Μπήκα στο πατρικό μαζί του, περπάτησα στην αλάνα, έπαιξα μπάλα με τα παιδιά. Έπνιξα τα αισθήματά μου.
    Φιλιά πολλά κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλωστην
    την εθύμηθηκα και από το μπλογκ της Μαρίας κι ας πέρασε λίγος καιρός
    ωραία η ιστορία σου
    συναισθηματική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αναζητώντας λίγο χρώμα, ψάχνοντας πάλι τη ζωή,
    τις μέριμνες ξεχνώ για λίγο, βρίσκω μπροστά μου το παιδί.
    Μια αναπάντεχη φιλία βάφει τον κόσμο μου ξανά,
    του χρόνου βλέπω την αξία και χαλαρώνω τα δεσμά.
    Αφήνουμε τα ξεβαμμένα, βρίσκουμε το πορτοκαλί,
    θυμόμαστε τα ξεχασμένα, τη γεύση στο παλιό φιλί.

    Ωραίες οι καθαρές σκέψεις σου, Αλεξάνδρα. Τις ξεκίνησες από την ανιαρή ξεβαμμένη μοναχικότητα και τις ανέβασες στην πολύτιμη χρωματιστή συντροφικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, βρε Άρη, με τους στίχους σου, που τόσο γενναιόδωρα αφήνεις στα σχόλια! Πολύ μου αρέσουν!

      Διαγραφή
  7. Υπέροχη, ανθρώπινη, χρωματιστή ιστορία, Αλεξάνδρα μου. Τα φιλιά μου και πολλά πολλά συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ήταν το αγαπημένο μου!!
    Γουστάρω τις ανατρεπτικές φιλίες.

    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια φιλία μπορεί να ανθίσει την ψυχή σου και να την δροσίσει με όμορφα χρώματα!
    Και οι δυο φιλοι μας το απέδειξαν, τελικά δεν χρειάζονται πολλά!

    υπέροχη συμμετοχή!
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι δεν χρειάζονται πολλά, αλλά συχνά πολλά μας μπλέκουν και μας μπερδεύουν...
      Σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  10. Πολύ μου άρεσε η συμμετοχή σου, δεν είχα καιρό να τις διαβάσω τότε και να ψηφίσω. Μου άρεσε γιατί εκτός ότι είναι ως συνήθως καλογραμμένη, μεταφέρει απλά και όμορφα πόσο σημαντική είναι η φιλία!
    Εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι δυναμικά κοντά μας με τα όμορφα σου κείμενα.. Ε! και με κανένα δρώμενο! ;-)

    ΑΦιλάκια πολύ γλυκά Αλεξάνδρα μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, το ανοιξιάτικο δρώμενό μου δεν το έκανα φέτος, επειδή δεν είχα ίντερνετ...
      Αλλά δεν ξεμένουμε ποτέ, όλο κστι παίζει!
      Στεφανία μου, σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια! 🌼🍓😘

      Διαγραφή
  11. Τελικα μηπως χρειαζόμαστε ενα πορτοκαλί χρωμα όλοι μαςγια να βρουμε την ψυχή που χασαμε;
    Ωραια η συμμετοχή σου Αλεξανδρα μου.. το πορτοκαλι ειναι το χρωμα του ήλιου που φωτιζει γενικως.!!
    Να περνας καλα οτι και να κανεις φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα χρειαζόμαστε χρώματα πολλά για να βάψουμε όλα τα άχρωμα γύρω μας...
      Ρούλα μου, σε φιλώ. 🍓😘

      Διαγραφή
  12. Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Παρ'όλο που δεν ψήφισα, τη θυμάμαι τη δική σου συμμετοχή, την είχα ξεχωρίσει. Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις τέτοιες όμορφες ιστορίες.
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσα ευχαριστώ να πω που δίνεις τόσο χρώμα στο παιχνίδι μας;
    Συγχαρητήρια Αλεξάνδρα μου για άλλη μια εξαιρετική συμμετοχή!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης