Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Το ταξίδι ενός φλυτζανιού σε μια Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία ή Ιστορίες της νύχτας



by Patty Meglio








ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ
(το ταξίδι ενός φλυτζανιού)



Αν σ’ έχουν αγγίξει χείλη παιδικά μ’ αγάπη, τότε όλα τα ραγίσματα μπορούν να ξεχαστούν.
Έτσι σκεφτόταν το φλυτζάνι.

Είχε έρθει, προίκα για τη Μανωλία, από το Παρίσι, μαζί με όλη τη σερβιτσιο-οικογένεια. Που τοποθετήθηκε αμέσως στο μπουφέ, πίσω από το τζάμι.  Και κανείς ποτέ δεν το χρησιμοποίησε, τόσο πολύτιμο ήταν.

Η οικογένεια του φλυτζανιού ξεκληρίστηκε σε σεισμούς και μετακομίσεις. Μόνο εκείνο γλίτωσε με μια ραγισματιά στα χείλη. Και μαράζωνε μόνο κι άχρηστο και πολύτιμο.

Ώσπου μια μέρα, που ο μπουφές άδειασε για να καθαριστεί εν’ όψει Χριστουγέννων, η εγγονή της, γιαγιάς πια, Μανωλίας, βρήκε την ευκαιρία να το πάρει στα χέρια της. Κι έκανε ότι πίνει. Έτσι ήθελε να του δείξει πως το συμπονούσε που ήταν μόνο.
Πόσο γλυκάθηκε το φλυτζάνι! Πόσο τρόμαξαν όλοι μη σπάσει το κειμήλιο των περασμένων μεγαλείων και το έχωσαν γρήγορα στο ντουλάπι του μπουφέ.

Όταν πέθανε η Μανωλία, ξέφτισαν τα μεγαλεία και το σπίτι άδειασε ένας παλιατζής, που ήξερε σε ποιον έπρεπε να δώσει το φλυτζάνι με τα ραγισμένα χείλη.

Στον κυρ-Γιάννη, το γέρο που είχε στην πλατεία το παλιό καφεκοπτείο και γέμιζε την, αραχνιασμένη του πια, βιτρίνα με παλιά φλυτζάνια που του προμήθευε ο παλιατζής. Έτσι προσπαθούσε να αναβιώσει την παλιά αίγλη του μαγαζιού του.

Κι ακόμα το φλυτζάνι παρηγοριόταν μ’ εκείνο το μοναδικό παιδικό φιλί. Μα, απόψε, παραμονή Χριστουγέννων, κάτι περισσότερο λαχταρούσε…




by curt norman






ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ
(μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία)


Αν σ’ έχει η ανθρωπιά μέχρι το κόκκαλο αγγίξει, τότε δεν κλαις τη ραγισμένη σου ζωή.
Έτσι σκεφτόταν η Νίκη.

Ξέρετε εκείνο το έθιμο που κάθε μέρα του Δεκέμβρη μαζεύεις κι ένα δωράκι; Η Νίκη μάζευε ραγισματιές εκείνα τα Χριστούγεννα.

Πρώτη του μήνα συλλάβανε για φόνο το Χρήστο, τον καλύτερό της φίλο. Που ήταν αθώος. Και η Νίκη δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Έτσι ένιωθε πως ήταν άνθρωπος.

Σαν είδε πως οι δικηγόροι προχωρούσαν με ρυθμούς χελώνας, αποφάσισε να γίνει λαγός για το φίλο της. Κι άρχισε να ψάχνει μάρτυρες κι αποδεικτικά στοιχεία, ν’ ακολουθεί τα ίχνη του δολοφόνου σ’ όλη τη χώρα.

Μα, αυτά γίνονται μόνο στα βιβλία, θα σκεφτείτε. Πώς το κάνει αυτό ένας άνθρωπος στην πραγματική ζωή; Εγκαταλείποντας τη ζωή του, σας απαντώ ξέροντας τη Νίκη. Και μαζεύοντας ραγισματιές.

Από τον εργοδότη, που την απέλυσε, επειδή απουσίαζε. Από τους φίλους, που την ξέχασαν, επειδή ζητούσε τη βοήθειά τους για το φίλο τους. Από τον ενεχυροδανειστή, που της πήρε για ένα κομμάτι ψωμί το δαχτυλίδι της προγιαγιάς. Από τον άντρα της, που την πέταξε έξω από το σπίτι τους με μια φράση: «Το παρατράβηξες με την καλοσύνη σου!»
Και τριγυρνά τώρα άστεγη στην πλατεία.

Κι ακόμα η Νίκη αντέχει ν’ αναρωτιέται γιατί ο Χρήστος, που αθωώθηκε χάρη σ’ εκείνη, δεν έψαξε να τη βρει.
Μα, απόψε, παραμονή Χριστουγέννων, δεν αντέχει αυτό που βλέπει…





Sabzi






ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ
(ιστορίες της νύχτας)

Μια παρέα μεθυσμένων ραγίζει τη γιορτινή νύχτα καθώς την προσπερνάει τραγουδώντας τα κάλαντα. Και είναι ανάμεσά τους ο Χρήστος. Που της λέει: «Α, βρε Νίκη, τέτοιο μυαλό και χαραμίστηκες!» Και είναι ανάμεσά τους και οι υπόλοιποι φίλοι τους, που της προσφέρουν λίγα κέρματα.

Αν δεν τις γιατρέψει ανθρώπινο χέρι, οι ραγισματιές ζητούν τη λύτρωση και σπάνε.
Έτσι η ζωή προχωρά.

Η Νίκη βλέπει στη βιτρίνα το φλυτζάνι. Και η ζωή της ακουμπά γλυκά στα χείλη του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δίνει μια στο τζάμι της βιτρίνας κι αρπάζει το φλυτζάνι. Το σφίγγει τόσο δυνατά που γίνεται κομμάτια.

Και νιώθει αυτό τόσο πολύτιμο, μέσα στα χέρια της!

Κι ακόμα η νύχτα ραγίζει, από τη σειρήνα του περιπολικού.
 
 
***********************************************************
 
Για όλο αυτό εγώ καμία ευθύνη δε φέρω. Υπεύθυνες είναι η Πέτρα και η Αριστέα και οι προσκλήσεις τους...








Ζητώ την κατανόησή σας για το τεράστιο κείμενο. Είναι κουραστικό, το ξέρω! Όμως η ιστορία μού καρφώθηκε στο μυαλό και δεν μπορούσα να μη τη γράψω...


Υ.Γ.: Μπορεί κάποιος να μου πει τι μου συμβαίνει;;; 9 στις 10 δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο στις αναρτήσεις σας... Δεν συζητώ για το wordpress, μ' έχει στην απ' έξω μέρες... Πείτε ότι το παθαίνετε κι εσείς!
 

34 σχόλια:

  1. Υποκλίνομαι!
    Και μόνο του το κάθε κείμενο μπορεί να σταθεί και σαν σύνολο είναι εξίσου υπέροχο!
    Βρε, Αλεξάνδρα! Τί συγνώμη ζητάς, κορίτσι μου? Μακάρι να "έπρεπε" να κουραζόμαστε για τέτοιους λόγους!
    Συγχαρητήρια και για τις 3 συμμετοχές σου!
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή αρχή έκανες, Γιάννα μου! Μετά το σχόλιό σου μπορεί και οι άλλοι να διστάσουν να με κράξουν!
      Φιλιά! Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Πολύ μου άρεσε η σπονδυλωτή ιστορία σου Αλεξάνδρα!
    Πώς τα κατάφερες και συνδύασες την πετρο-ιστορία του φλιτζανιού με τις νύχτες της Αριστέας, μόνο εσύ το ξέρεις!
    Νομίζω πως είσαι η μόνη που το σκέφτηκε αυτό. Μπράβο σου! Πρακτική σκέψη και καταπληκτικό το αποτέλεσμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι,χι! Έκανα οικονομία! Φυσικά και είμαι η μόνη που το σκέφτηκε, γιατί είμαι η μόνη που άργησε τόσο να τις πάρει χαμπάρι!!!!
      Καλό μας Σ/Κ!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Αλεξάνδρα μου
    Πολύ αγάπησα την ηρωίδα κι εκείνες
    οι ραγισματιές που την ακολουθούν
    πόσο θα ήθελα να τις απαλύνω
    Ωραίο δεμένο κείμενο!!!

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ! Η ηρωίδα μου κι εγώ χαιρόμαστε που μας συμπονάς και μας καταλαβαίνεις! Φιλιά σου στέλνουμε!

      Διαγραφή
  4. Δεν ξέρω τι να πω, απλά ότι το κείμενο ήταν πολύ μικρό και ήθελα κι άλλο.. Αλεξάνδρα μου, η γραφή σου με γοητεύει αφάνταστα, πάντα έχεις έναν δικό σου μαγικό τρόπο να μας καθηλώνεις.. Το Ταξίδι τού Φλιτζανιού μου, σε ευχαριστεί πολύ για το δικό σου ταξίδι! Φιλιά πολλά! :))

    Υ.Γ Δεν έχω ιδέα τι γίνεται με τα σχόλια (όχι, δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, ευτυχώς) μήπως να ρωτήσεις κάναν άλλον blogger;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλεξάνδρα....!!!!!!!!
    Το κείμενό σου ήταν πολύ μικρό σε σχέση με το λυρισμό, την αντάρα των συναισθημάτων και τις αξίες που προέβαλε.
    Έχω καιρό καλή μου να δακρύσω διαβάζοντας ένα κείμενο.
    Σήμερα το ένιωσα μετά από πάρα πολύ καιρό.
    Αυτή η ένωση των τριών ιστοριών σε ένα τέτοιο τελείωμα δεν.......ξέρω... δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτό που ένιωσα.
    Ο Κόσμος σου πολύτιμος και η γραφή σου φωτιά.
    Καλό βράδυ απ την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ τι να πω μετά από αυτά τα λόγια σου; Σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμά σου από εδώ!!!
      Καλά να περάσεις!

      Διαγραφή
  6. Καθόλου μεγάλο Αλεξάνδρα μου. Πικρό το σύνολο αλλά τόσο όμορφα δοσμένο. Με τη δική σου ιδιαίτερη πένα. Είσαι θεά!!!!

    Αν σ’ έχει η ανθρωπιά μέχρι το κόκκαλο αγγίξει, τότε δεν κλαις τη ραγισμένη σου ζωή.

    Αυτό αξίζει σαν θησαυρός πολύτιμος!
    Σε φιλώ γλυκά♥

    και σε ευχαριστώωωωωωωωωωωω!!!!♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ευχαριστώ κι εσένα για την έμπνευση!!!!!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Όμορφο κείμενο, το ραγισμένο φλυτζάνι είναι η αρχή μετέπειτα όλα ραγίζουν, ακολουθούν η Νίκη, η Νύχτα,
    ίσως να περιμένουν την γέννηση του Θεανθρώπου; την άγια νύχτα και ήταν; την ελπίδα, ή την θαλπωρή ενός σπιτιού με το δένδρο γεμάτο λαμπιόνια και πνιγμένο με πακέτα δώρων;

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι όμορφο κείμενο Αλεξάνδρα μου. Δεν ήταν μεγάλο και όταν άρχιζες να διαβάζεις την πρώτη γραμμή, δεν ήθελες να φύγεις πριν μάθεις πως τελειώνει. Και τέλειωσε ρεαλιστικά έτσι όπως η ζωή μας έχει μάθει και όπως η ψυχή ποτέ δεν θα αντέξει να δεχθεί.
    Να είσαι καλά για την ιστορία που μας χάρισες. Λάτρεψα τον τρόπο που συνδύασες τα δύο δρώμενα.
    Σε γλυκοφιλώ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς, Μαρίνα: όπως η ζωή μάς έχει μάθει και η ψυχή ποτέ δεν θα αντέξει να δεχτεί...
      Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμά σου από 'δω!

      Διαγραφή
  9. Με ευέλικτη αφηγηματική οπτική και με ανάλαφρη γραφή, απογειώνεις τις ιστορίες σου Αλεξάνδρα μου, σ’ ένα ρεαλιστικό συναισθηματικό ταξίδι, με εντάσεις, αλλά και εικόνες που ισορροπούν με αυθεντική συγκίνηση. Θαυμάζω το συνδυασμό έμπνευσης κι αντίληψης που καταθέτεις και μοιράζεσαι μαζί μας! Γράφεις εκπληκτικά ωραία! Να είσαι καλά και να έχεις ένα γλυκό απόγευμα!
    Φιλάκια πολλά με μια αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η κριτική σου, Κατερίνα, είναι από μόνη της έργο τέχνης!!!
      Να είσαι καλά! Πολλά φιλιά!!

      Διαγραφή
  10. Αλεξάνδρα μου εξαιρετική ιδέα οι σπονδυλωτές ιστορίες σου! Καλογραμμένες, συναισθηματικές, υπέροχες!!! Να είσαι καλά, κορίτσι μου και μη σε νοιάζει για τα μεγάλα κείμενα. Αν είναι όμορφα, δεν καταλαβαίνεις πότε τελειώνουν...
    Σε φιλώ
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ραγίσματα, πολλά ραγίσματα είχε η ιστορία σου. Μα δεν κατάλαβα την παρόρμηση να σπάσει τη βιτρίνα η Νίκη και μετά και το φλιτζάνι. Γιατί το έκανε;
    (Για να ανησυχείς πως αυτό το κείμενό σου είναι τεράστιο, μάλλον έχεις συνηθίσει να εκφράζεσαι λακωνικά. Για όσους από εμάς γράφουμε κοτζάμ κατεβατά, πάντως, η αφήγησή σου κύλησε σαν νεράκι, πολύ εύκολα. :-) )
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χι,χι! Τώρα θυμήθηκα τις δικές σου μεγάαααλες χριστουγεννιάτικες ιστορίες (που τις άφησα για το πρωί, γιατί ήμουν γκολ!!! Καλά που μου τις θύμισες)
      Ωραία ερώτηση! Λοιπόν, το τζάμι το έσπασε για να πάρει το φλυτζάνι, που το ένιωσε μοναδικό της φίλο εκείνη τη στιγμή. Το φλυτζάνι το έσπασε από την ένταση, όχι γιατί ήθελε να το καταστρέψει. Να το αγκαλιάσει ήθελε όσο πιο σφιχτά μπορούσε.
      Σ΄ευχαριστώ που ήρθες!!!

      Διαγραφή
  12. Σαν να άκουγε το κάλεσμα του φλυτζανιού η Νίκη που ήθελε κάτι παραπάνω από χείλη παιδικά τούτη την νύχτα!!
    Κι ας ράισε ολόκληρο!! Σου χω πει πόσο χαίρομαι που μας επέστρεψες έτσι δυναμικά!!! Αχ αυτές οι ραγισμένες γουλίτσες σου!!
    Σε φιλώ Αλεξανδρουλίνι μου και καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που χαίρεσαι!!!!!! Και που βρίσκεις χρόνο να έρχεσαι! Φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Λατρεύω τη γραφή σου Αλεξάνδρα μου...τόσο υπέροχη ιστορία και δεν ήταν καθόλου μεγάλη...αν κατάλαβα καλά η Νίκη ήταν η εγγονή της γιαγιάς Μανωλίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, δεν ήταν. Το φλυτζάνι ήταν της Μανωλίας!!! Σε μπέρδεψα...
      Να περνάς καλά, Δέσποινα!

      Διαγραφή
  14. Ο τρόπος που οι τρεις ιστορίες έγιναν μία, και η μία ιστορία έγινε τρεις, ευφυέστατος! Και δεν μου φάνηκε καθόλου μεγάλο το κείμενο (έχεις δει τι κατεβατά γράφω εγώ κατά καιρούς;) :-p
    Μου άρεσαν πολύ, πάρα πολύ! Μπράβο, Αλεξάνδρα!
    Δεν ξέρω γιατί αντιμετωπίζεις το πρόβλημα με τα σχόλια, προσωπικά δεν έχω παρατηρήσει κάτι. Εύχομαι να διορθωθεί σύντομα!
    Φιλιά πολλά, καλές γιορτές με υγεία, γαλήνη και χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρηγοριέμαι κάπως τώρα!
      Λύθηκε το πρόβλημα με τα σχόλια. Τώρα έχω πρόβλημα με το χρόνο!!!!
      Καλές γιορτές να έχουμε, Έλλη μου!

      Διαγραφή
  15. Ναι μου άρεσαν και οι τρεις -που είναι και μια- πολύ και ναι δεν κουράστηκα καθόλου. Επειδή η γραφή σου υπέροχη και το θέμα σου καθόλου συνηθισμένο, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Μέσα από τόσα ραγίσματα ξεπετάχτηκαν τόσα συναισθήματα!!
    Πού ήσουν μάτια μου και χάθηκες; Χαίρομαι που σε βλέπω και όχι δεν ξέρω γιατί δεν μπορείς να αφήσεις σχόλια.
    Καλές γιορτές Αλεξάνδρα μου
    Να περάσεις όμορφα, ήρεμα Χριστούγεννα με αγάπη και χαμόγελα.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα, κι εγώ χαίρομαι που ξαναδιαβαζόμαστε!!!!!
      Καλές γιορτές να έχουμε, χαρούμενες!!!

      Διαγραφή
  16. Κι όμως είσαι υπεύθυνη για τις ραγισματιές που μας γέμισες!
    Με θύμωσε η αδικία...η φράση του Χρήστου, τα κέρματα των φίλων...με έσπασαν κι εμένα!
    Τελικά αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για την κάθε "Νίκη"...
    Σπουδαία η έμπνευσή σου και γραμμένη υπέροχα, αλλά "ραγίζει"!!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί εγώ δε θύμωσα;;; Θα μου πεις, εσύ τα γράφεις, εσύ ας τα λουστείς! Και δίκιο θα 'χεις!
      Να είσαι καλά, Μαρία μου!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

.

Η φωτογραφία μου
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια, που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια. Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια. Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις, ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις." Άρης Άλμπης