Αυτή τη στιγμή μας καλεί να μοιραστούμε η Κατερίνα και δεν θα μπορούσα να λείψω.
Γιατί πιστεύω σε αυτές τις στιγμές, τις μικρές, όμως παραμυθένιες, που απαλύνουν τη βάρβαρη καθημερινότητά μας, ξεθολώνουν το μυαλό από τις τοξικές σκέψεις, μας κάνουν πιο ανθρώπινους.
Κι έλεγα: είμαστε μαθητές κι έχουμε στην κατάληψη το σχολείο στη διάθεσή μας, γιατί δεν καλούμε τους γονείς κι όλοι μαζί να διαβάσουμε Ψυρούκη και Κορνάρο για να μάθουμε την αληθινή ιστορία;
Με πείσμα, λοιπόν, ξεκινώ το blogaki. Και σε κάθε κλειστή πόρτα που συναντώ, φοβάμαι το πισωγύρισμα σε σκέψεις που θα με τραβήξουν μακριά και πάλι από αυτό που θέλω να είμαι.
Δείτε και θαυμάστε τι κάνατε για τον Άλλον Άνθρωπο και, τελικά, και για τη Φοίβη! (Κάποιους bloggers δεν θα τους δείτε, γιατί επέλεξαν το σιωπηλό μοίρασμα.)
"Κι αν νικημένη η ομορφιά, ανίκητα τα μάτια,
που κάποτε λοξοδρομούν και βρίσκουν μονοπάτια.
Κι αν μεγαλώνω, το παιδί χτίζει γλυκιά αλήθεια
και πλάθει μες στην πόλη του γαλήνης παραμύθια.
Και σαν τα ερωτήματα ζητήσουν απαντήσεις,
ξεχειλισμένες μαγικές μέσα μου συγκινήσεις."
Άρης Άλμπης