Κλάψαμε με στίχους...

Μουσικές που χάραζαν στους ουρανούς νανουρίσματα για τις πληγωμένες ψυχές, στίχοι που καρτερούσαν υπομονετικά τις ανυπότακτες νότες του μυαλού για να ταξιδέψουν ως τα χείλη.

Αυτό ήταν τα Διάφανα Κρίνα. 

Τους άκουσα πρώτη φορά σ' ένα μικρό θεατράκι, με λίγες παρέες τριγύρω να τραγουδάμε δυνατά τις εύθραυστες σκέψεις μας και να τις νιώθουμε δυνατές κι αλύγιστες.

Και περίμενα με ανυπομονησία τα καινούρια τους τραγούδια, που άνοιγαν όλα έναν άλλο δρόμο στο ελληνικό ροκ, έφερναν την ποίηση στο προσκήνιο, μα, πάνω απ' όλα, έμοιαζαν με το καρδιογράφημά μου. 

Ύστερα, τα Διάφανα Κρίνα διαλύθηκαν. Σιωπή και πίκρα. Σαν η μικρή επανάσταση που κουβαλούσα από τα φοιτητικά μου χρόνια να μου γύρισε την πλάτη... Σα να δικαιώνονταν όσοι έλεγαν τέρμα τώρα τ' αστεία, ήρθε η ώρα της ενηλικίωσης: βρες μια καλή δουλειά, παντρέψου, κάνε παιδιά κι ακολούθησε επιτέλους το ρεύμα κι άσε τις παρέες, κοίταξε τον εαυτό σου!

Μια παρέα ήταν τα Διάφανα Κρίνα. Που συντρόφευε τα ανυποχώρητα βήματά μας, παρηγορούσε τα φευγάτα μας όνειρα. 

μια παρέα που μαζί της...

"κλάψαμε με στίχους που γράφτηκαν για τις πτώσεις

των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων

κι αυτό που μένει..."

Κι αν ένα από τα Διάφανα Κρίνα, ο Θάνος Ανεστόπουλος, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, συνέχισε να δημιουργεί με πάθος, να κερνά τους ποιητές για το χατήρι μας, να ζωγραφίζει μ' εκείνα τα ίδια κι αγαπημένα χρώματα των Κρίνων, να προκαλεί τα σκοτάδια με τη μοναδική φωνή του, σε μένα έλειπε η παρέα... 

Σε μένα έλειπε η δύναμη της παρέας. Σε μένα έλειπε η επανάσταση που κάνουν οι άνθρωποι όταν καταφέρνουν και μένουν μαζί. Μοιράζονται μια σταγόνα νερό στα χαρακώματα κι ένα τραγούδι στις γιορτές. 

Καιρός πια να μη γινόμαστε ένα στα δύσκολα, αλλά να παραμένουμε μαζί για να φτιάχνουμε τα όμορφα.

Καιρός να μην περιμένουμε το θάνατο για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να ζούμε στιγμή τη στιγμή μαζί μια όμορφη ζωή.