Δάκρυα - ουράνια τόξα

Μεγάλωσα στα υπόγεια της Αθήνας. Η βροχή έφερνε στο σπίτι τα σκουπίδια, ο αέρας το καυσαέριο, τα βλέμματα τον οίκτο και την αηδία. Την αηδία πιο πολύ εγώ την προκαλούσα. Έτσι έλεγε ο πατέρας. Τα αδέλφια και η μάνα σώπαιναν. Μα, το ‘ξερα πως συμφωνούσαν, στις αγκαλιές και στα παιχνίδια τους ποτέ δεν είχα θέση. Σαν το μετανάστη στο δικό μου σπίτι.

Τα βράδια έγραφα στα όνειρά μου τα δικά μου σενάρια ζωής. Με σκηνοθετούσα, με φώτιζα, με αγκάλιαζα με όμορφες μουσικές. Δεν ήταν δύσκολο. Γιατί όσο διαφορετική, αλλιώτικη, παράταιρη κι αν ήμουν… με είχα συνηθίσει. Πρωταγωνιστούσα. Γιατί όσο κι αν δεν ταίριαζα με τον κόσμο, ένιωθα πως άξιζα μια ζωή.

Εκείνο το βράδυ ανυπομονούσα να ξαπλώσω και να ονειρευτώ το αγαπημένο μου σενάριο. Είχα, λέει, ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα κι έπαιζα ατέλειωτα με το κύμα. Αλλά ο πατέρας μ΄ έστειλε να του πάρω τσιγάρα κι ανέβηκα στον πάνω κόσμο με τα χαχανητά και τις βρισιές. Καμιά φορά μ’ έσπρωχναν ή μ’ έφτυναν.

Ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν! Μου έριξαν μια μπουνιά στο πρόσωπο, ζαλίστηκα… Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, ήμουν γυμνή μπροστά σ’ ένα τζάκι. Αμέσως έπεσαν πάνω μου τρεις τεράστιοι άντρες. Με κορόιδευαν. Με χτυπούσαν. Με βίαζαν. Δίπλα μου οι φλόγες προσπαθούσαν να βγουν από το τζάκι και να κάψουν τα τέρατα. Ή εγώ έγραφα ένα ακόμα σενάριο ζωής…

Κλάματα, φωνές και σειρήνες τούς έκαναν να φύγουν τρέχοντας. Κι όμως! Παρακάλεσα να με πάρουν μαζί τους. Για να μη με αντικρύσουν άλλοι έτσι… 

Η πόρτα άνοιξε κι ένα τσούρμο βρεγμένοι άνθρωποι μπήκαν μέσα. Μόλις με είδαν, ακινητοποιήθηκαν. Ένα μωράκι μπουσούλησε ως εμένα κι άρχισε να παίζει με τα μαλλιά μου. Ύστερα μια γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά με τύλιξε με ένα τραπεζόμαντηλο κι έσφιξε στο χέρι της το δικό μου. Κι ένας άντρας με παρακάλεσε να μη φοβάμαι, ήταν γιατρός.

Εκείνο το βράδυ ένα σενάριο ζωής έγινε πραγματικότητα. Δίπλα στη μετανάστρια που μετρούσε τους πνιγμένους της, όμως δεν άφηνε το χέρι μου, δίπλα στο γιατρό που προσπαθούσε να ζεσταθεί, γιατί είχε δώσει όλα τα ρούχα του, όμως μου χαμογελούσε, δίπλα στο μωράκι που όλο ζητούσε παιχνίδια μαζί μου… Μες στην καλύβα που στέγασε ερείπια, μετανάστες σε ξένη γη κι εγώ, «σαν το μετανάστη στη δική του γη», βρήκαμε ένα σπίτι. Κι έκλαψα ουράνια τόξα…

Κι αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο αγαπημένο "Παίζοντας με τις λέξεις". Εδώ όλες οι συμμετοχές.

Ήθελα να πω πως ακόμα και στις πιο φριχτές καταστάσεις, που μας μουδιάζουν, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώσουν τη ζεστασιά, έστω κι αν αυτή δεν μπορεί να σώσει, να θεραπεύσει. Όμως απαλύνει... Τι μας στοιχίζει ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά;