Εξομολόγηση

Με τι βαραίνει τόσο η καρδιά μου;

Με τα δάκρυα σίγουρα. Δάκρυα οργισμένα που κυλούν να πνίξουν τον πόνο και δάκρυα που σιωπούν παγωμένα από τον πόνο. Τον πόνο της απώλειας. Δε στερεύει ο άτιμος. Μόνο προσαρμόζεται κι αυτός στις απαιτήσεις της ζωής. Κι έτσι βαραίνει η καρδιά από τις στενοχώριες, βαραίνει κι από τις χαρές.

Τις χαρές που ζω και για όσους αγάπησα και δεν είναι πια στο πλάι μου. Κοιτάζω το ουράνιο τόξο για ακόμα πέντε ζευγάρια μάτια. Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς η καρδιά μου χτυπάει γιορτινά και για άλλες πέντε καρδιές. Η καρδιά βαραίνει κι από τις χαρές…

Κι από τις αδικίες. Τις μικρές που δεν καταφέρνω να νικήσω, τις μεγάλες που νιώθω αδύναμη να αντιμετωπίσω. Κόμποι από το λαιμό και κόμποι από το στομάχι καταλήγουν βάρος ασήκωτο στην καρδιά…

Δεν μπορώ να πορευτώ με μια τόσο βαριά καρδιά. Κάτι πρέπει να κάνω! Να μοιραστώ το βάρος. Με τους ξένους; Όχι, ο ξένος κι αν νοιαστεί, θα πάρει το βάρος και θα το πετάξει κι αυτό το βάρος θέλει φροντίδα, κανάκεμα και μέρος να κουρνιάσει, αλλιώς θα επιστρέψει μίσος…

Να μοιραστώ το βάρος με τους δικούς μου; Όχι, όχι! Θα τους στενοχωρήσω, θα τους κουράσω κι εγώ θέλω να είμαι βράχος για τους δικούς μου. Μα, μια καρδιά για να σταθεί βράχος, πρέπει να ‘ναι ελαφριά σαν πούπουλο, ευκίνητη σα σύννεφο, να μπορεί να τρέξει, να σκαρφαλώσει, να χορέψει…

Θα βρω λέξεις να περιγράψω το βάρος της καρδιάς και θα μοιραστώ τις λέξεις αυτές. Ναι, είναι μια καλή λύση! Το βάρος γίνεται λέξη, η λέξη ακουμπά απαλά, παρηγοριέται εύκολα. Και να, η καρδιά αλαφρώνει! Μα τόσο λίγο και για τόσο λίγο…

Κι όμως! Κάτι μου λέει πως οι λέξεις είναι η λύση… Και είναι! Ξέρω ποιες καρδιές μπορούν να σηκώσουν το βάρος της δικής μου καρδιάς και να το φροντίσουν χωρίς να λυγίσουν, γιατί γεννιούνται από την αρχή κάθε φορά που μια σελίδα γυρίζει. Είναι οι καρδιές οι φτιαγμένες από λέξεις, λέξεις από διαφορετικές γλώσσες, εποχές και πένες. Καρδιές σαν του Μικρού Πρίγκιπα! Σε κόσμους όμορφους σαν τον πλανήτη Β612.

Εκεί έμαθα να φτιάχνω τους δικούς μου κόσμους από λέξεις, κόσμους με αδικημένους που δικαιώνονται, με έντιμους που αντέχουν και μπερδεμένους που βρίσκουν το δρόμο τους. Κόσμους που σηκώνουν το βάρος της καρδιάς μου.

Εκεί έμαθα πως μερικά παραμύθια λένε αλήθειες. Αλήθειες που σηκώνουν το βάρος της ουτοπίας μου.

Κι έτσι, κάθε που η καρδιά μου βαραίνει, ξεκουράζομαι σε καρδιές από λέξεις, μοιράζομαι τις λέξεις μου με καρδιές που ζουν έξω από τις σελίδες, παραμυθιάζομαι και λέω πως τάχα είμαι ένα κουμπί και τάχα μένω στο φεγγάρι…

Η εικόνα που διάλεξε για μένα η Χριστίνα είναι μια εικόνα αγαπημένη. Όσες φορές την είχα πετύχει, ποτέ δεν είχα δει κάτι προσωπικό σε αυτή. Όταν όμως εμφανίστηκε μπροστά μου στην ανάρτηση της Χριστίνας, ξαφνικά είδα την καρδιά μου…

Σε εξομολογητικό τόνο θα συνεχίσω και, παραβαίνοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, θα δώσω όχι μόνο τη σκυτάλη αλλά και μια ευθύνη που θέλω να αποποιηθώ!

Κάθε φορά που τραβώ μια φωτογραφία, έχει προηγηθεί μια ιστορία που έχω διαβάσει, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα λουλούδι ή ένα σύννεφο. Πριν λίγο καιρό τράβηξα μια φωτογραφία διαβάζοντας κάτι θολό, που μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να αποκωδικοποιήσω. Κι αυτό για εμένα (που είμαι του γιατρού!!!) είναι μια κατάσταση βασανιστική! 

Αντιστάθηκα, λοιπόν, στον πειρασμό να διαλέξω μια (πιο) χριστουγεννιάτικη εικόνα (πεθαίνεις) και παραδίδω αυτή μου τη φωτογραφία στο Λυσσιπάκι μας. Σίγουρη πως θα με απαλλάξει από το βάσανό μου με τον καλύτερο τρόπο και πως θα με μισήσει για τη σκυτάλη που της δίνω!

Μαίρη, Χριστίνα, Αναστασία (προκαταβολικά), σας ευχαριστώ πολύ! Ευχαριστώ κι εσάς που διαβάσατε αυτή την τεράστια ανάρτησή – εξομολόγησή μου. Και εύχομαι, ξανά και ξανά, χαρούμενες γιορτές σε όλους μας!