Μια φλόγα

Αν ήξερες πόσους αγαπημένους μού έχουν πάρει τα τρένα, θα καταλάβαινες γιατί τα μισούσα. Γιατί κάθε φορά που βρισκόμουν σε βαγόνι σπάραζα. Γιατί το σφύριγμα του τρένου μού ξερίζωνε την καρδιά.

Είχα μείνει μόνη. Και παιδιά και συγγενείς και φίλες ένα τρένο τους πήρε μακριά μου. Και τον άντρα μου ένα τρένο τού πήρε τη ζωή. 

Εκείνο το ταξίδι είχα ορκιστεί πως θα ήταν το τελευταίο. Δεν θα ανέβαινα ξανά σε τρένο. Δεν άντεχα άλλο. Ταξίδευα, λοιπόν, όπως πάντα, με το μυαλό στους δικούς μου, με το σώμα ξεχασμένο στις αγκαλιές τους. Μα, φτάνοντας στο σταθμό, αυτό που είδα από το παράθυρο του βαγονιού μου άλλαξε τη ζωή. Μια φλόγα έκαιγε εκεί έξω! Και ήταν αρκετό να την κοιτάξω μονάχα μια φορά για να ανάψει την ύπαρξή μου ολόκληρη από την αρχή.

Ήταν ολόκληρος μια φλόγα! Μια φλόγα καημού που περίμενε μάταια κάποιο τρένο να του φέρει έναν αγαπημένο του. Μονάχα εγώ μπορούσα να διαβάσω το παραλήρημα της καρδιάς του. Ίσως γι' αυτό μου χαμογέλασε. Ίσως και όχι. Ίσως χαμογελούσε στην εικόνα που έφτιαχνε το μπερδεμένο από την αρρώστια μυαλό του.

Μα εγώ βρήκα ένα σύντροφο σε αυτή -την ξεχασμένη σε άλλες εποχές- φλόγα. Κι έτσι ημέρεψε ο πόνος του χαμού. Κι έτσι έγινε το σφύριγμα του τρένου σύμμαχος ζωής. 

Αν ήξερες πώς μου άλλαξε τη ζωή εκείνη φλόγα που είδα από το παράθυρο του τρένου, θα καταλάβαινες γιατί, τώρα στα γεράματα, με τόσα τσακισμένα χρόνια στην πλάτη μου, βρίσκω το κουράγιο να ταξιδεύω με το τρένο κάθε μέρα για να τον συναντήσω, να μείνουμε αμίλητοι λίγες ώρες μαζί και να πάρω φεύγοντας λίγη παρηγοριά, πως μας πονά ο ίδιος πόνος. 

Για το νέο δρώμενο "εικόνα και φράση" αυτή η ιστορία. Κι όπως το πάω... το blog μου θα υπάρχει μόνο για τα δρώμενα της (ακούραστης) Μαίρης!!!

Δείτε εδώ όλες τις συμμετοχές, αν έχετε χάσει κάποιο μέηλ.