Το ταξίδι ενός φλυτζανιού σε μια Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία ή Ιστορίες της νύχτας

by Patty Meglio

ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ
(το ταξίδι ενός φλυτζανιού)

Αν σ’ έχουν αγγίξει χείλη παιδικά μ’ αγάπη, τότε όλα τα ραγίσματα μπορούν να ξεχαστούν.
Έτσι σκεφτόταν το φλυτζάνι.

Είχε έρθει, προίκα για τη Μανωλία, από το Παρίσι, μαζί με όλη τη σερβιτσιο-οικογένεια. Που τοποθετήθηκε αμέσως στο μπουφέ, πίσω από το τζάμι.  Και κανείς ποτέ δεν το χρησιμοποίησε, τόσο πολύτιμο ήταν.

Η οικογένεια του φλυτζανιού ξεκληρίστηκε σε σεισμούς και μετακομίσεις. Μόνο εκείνο γλίτωσε με μια ραγισματιά στα χείλη. Και μαράζωνε μόνο κι άχρηστο και πολύτιμο.

Ώσπου μια μέρα, που ο μπουφές άδειασε για να καθαριστεί εν’ όψει Χριστουγέννων, η εγγονή της, γιαγιάς πια, Μανωλίας, βρήκε την ευκαιρία να το πάρει στα χέρια της. Κι έκανε ότι πίνει. Έτσι ήθελε να του δείξει πως το συμπονούσε που ήταν μόνο.
Πόσο γλυκάθηκε το φλυτζάνι! Πόσο τρόμαξαν όλοι μη σπάσει το κειμήλιο των περασμένων μεγαλείων και το έχωσαν γρήγορα στο ντουλάπι του μπουφέ.

Όταν πέθανε η Μανωλία, ξέφτισαν τα μεγαλεία και το σπίτι άδειασε ένας παλιατζής, που ήξερε σε ποιον έπρεπε να δώσει το φλυτζάνι με τα ραγισμένα χείλη.

Στον κυρ-Γιάννη, το γέρο που είχε στην πλατεία το παλιό καφεκοπτείο και γέμιζε την, αραχνιασμένη του πια, βιτρίνα με παλιά φλυτζάνια που του προμήθευε ο παλιατζής. Έτσι προσπαθούσε να αναβιώσει την παλιά αίγλη του μαγαζιού του.

Κι ακόμα το φλυτζάνι παρηγοριόταν μ’ εκείνο το μοναδικό παιδικό φιλί. Μα, απόψε, παραμονή Χριστουγέννων, κάτι περισσότερο λαχταρούσε…

by curt norman

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ

(μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία)

Αν σ’ έχει η ανθρωπιά μέχρι το κόκκαλο αγγίξει, τότε δεν κλαις τη ραγισμένη σου ζωή.
Έτσι σκεφτόταν η Νίκη.

Ξέρετε εκείνο το έθιμο που κάθε μέρα του Δεκέμβρη μαζεύεις κι ένα δωράκι; Η Νίκη μάζευε ραγισματιές εκείνα τα Χριστούγεννα.

Πρώτη του μήνα συλλάβανε για φόνο το Χρήστο, τον καλύτερό της φίλο. Που ήταν αθώος. Και η Νίκη δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Έτσι ένιωθε πως ήταν άνθρωπος.

Σαν είδε πως οι δικηγόροι προχωρούσαν με ρυθμούς χελώνας, αποφάσισε να γίνει λαγός για το φίλο της. Κι άρχισε να ψάχνει μάρτυρες κι αποδεικτικά στοιχεία, ν’ ακολουθεί τα ίχνη του δολοφόνου σ’ όλη τη χώρα.

Μα, αυτά γίνονται μόνο στα βιβλία, θα σκεφτείτε. Πώς το κάνει αυτό ένας άνθρωπος στην πραγματική ζωή; Εγκαταλείποντας τη ζωή του, σας απαντώ ξέροντας τη Νίκη. Και μαζεύοντας ραγισματιές.

Από τον εργοδότη, που την απέλυσε, επειδή απουσίαζε. Από τους φίλους, που την ξέχασαν, επειδή ζητούσε τη βοήθειά τους για το φίλο τους. Από τον ενεχυροδανειστή, που της πήρε για ένα κομμάτι ψωμί το δαχτυλίδι της προγιαγιάς. Από τον άντρα της, που την πέταξε έξω από το σπίτι τους με μια φράση: «Το παρατράβηξες με την καλοσύνη σου!»
Και τριγυρνά τώρα άστεγη στην πλατεία.

Κι ακόμα η Νίκη αντέχει ν’ αναρωτιέται γιατί ο Χρήστος, που αθωώθηκε χάρη σ’ εκείνη, δεν έψαξε να τη βρει.
Μα, απόψε, παραμονή Χριστουγέννων, δεν αντέχει αυτό που βλέπει…

Sabzi

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ

(ιστορίες της νύχτας)

Μια παρέα μεθυσμένων ραγίζει τη γιορτινή νύχτα καθώς την προσπερνάει τραγουδώντας τα κάλαντα. Και είναι ανάμεσά τους ο Χρήστος. Που της λέει: «Α, βρε Νίκη, τέτοιο μυαλό και χαραμίστηκες!» Και είναι ανάμεσά τους και οι υπόλοιποι φίλοι τους, που της προσφέρουν λίγα κέρματα.

Αν δεν τις γιατρέψει ανθρώπινο χέρι, οι ραγισματιές ζητούν τη λύτρωση και σπάνε.
Έτσι η ζωή προχωρά.

Η Νίκη βλέπει στη βιτρίνα το φλυτζάνι. Και η ζωή της ακουμπά γλυκά στα χείλη του. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δίνει μια στο τζάμι της βιτρίνας κι αρπάζει το φλυτζάνι. Το σφίγγει τόσο δυνατά που γίνεται κομμάτια.

Και νιώθει αυτό τόσο πολύτιμο, μέσα στα χέρια της!

Κι ακόμα η νύχτα ραγίζει, από τη σειρήνα του περιπολικού.
 

 

***********************************************************

 

Για όλο αυτό εγώ καμία ευθύνη δε φέρω. Υπεύθυνες είναι η Πέτρα και η Αριστέα και οι προσκλήσεις τους...

Ζητώ την κατανόησή σας για το τεράστιο κείμενο. Είναι κουραστικό, το ξέρω! Όμως η ιστορία μού καρφώθηκε στο μυαλό και δεν μπορούσα να μη τη γράψω...


Υ.Γ.: Μπορεί κάποιος να μου πει τι μου συμβαίνει;;; 9 στις 10 δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο στις αναρτήσεις σας... Δεν συζητώ για το wordpress, μ' έχει στην απ' έξω μέρες... Πείτε ότι το παθαίνετε κι εσείς!