Η χορεύτρια των Χριστουγέννων

Περίμενε υπομονετικά. Μέχρι τα φώτα του δέντρου να συναντήσουν το φως του φεγγαριού. Και τότε γλίστρησε σα γάτα! Κυλίστηκε για λίγο στο χαλί. Χουζούρεψε στη χρυσόσκονη που είχε σκορπίσει στο δωμάτιο. Ύστερα σκαρφάλωσε στο παράθυρο. Κρυφοκοίταξε. Ο αγαπημένος της ήταν εκεί! Απέναντι, στο μπαλκόνι, όπως κάθε βράδυ.

Θα χόρευε μόνο για εκείνον! Το χιονάνθρωπο που αναβόσβηνε σαν να ‘λεγε: «Σ’ α-γα-πώ, σ’ α-γα-πω, σ’ α-γα-πώ».

«Κι εγώ σ’ αγαπώ!» ψιθύρισε μέσα από το τζάμι εκείνη, η χορεύτρια των Χριστουγέννων. Κι άρχισε να λικνίζεται απαλά. Σα γάτα που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί.

Μα ήταν χορεύτρια μαριονέτα και η πρωτοβουλία την τραυμάτισε. Κόπηκε ένα σκοινί, έσπασε ένα ξύλο…

Σκαρφάλωσε ξανά στο δέντρο, ξάπλωσε σ’ ένα κλαδί, σα τη γάτα που κουρνιάζει δίπλα μπροστά στο τζάκι για να ζεσταθεί. Έδειξε τα παθήματά της στα υπόλοιπα στολίδια. Μα, κανένα δεν ανέλαβε την ευθύνη να τη βοηθήσει. Και είχε το στρατιωτάκι ένα κομμάτι ξύλο από το όπλο του. Και είχαν οι μπάλες πολλά σκοινάκια. Φοβήθηκαν όμως την ευθύνη…

Το πρωί ο πατέρας έφτιαξε την χορεύτρια των Χριστουγέννων. Πήρε ένα μαχαίρι, βίδωσε σφιχτά τη βίδα. Μα δεν αντικατέστησε το ξύλο και το σκοινί. Και η μαριονέτα δεν μπορούσε πια να χορέψει. Όμως κρεμόταν και πάλι από το δέντρο. Και το παιδί χειροκρότησε χαρούμενο. Χειροκρότησε και η μητέρα που είδε το παιδί χαρούμενο.

Πόσο την πόνεσε το μαχαίρι που την ακινητοποίησε. Και το χειροκρότημα που δεν ήταν για το χορό της.  Και των στολιδιών η αγάπη που φοβήθηκε την ευθύνη.

Το φως του φεγγαριού συνάντησε ξανά τα φώτα του δέντρου. Ο χιονάνθρωπος, απέναντι, αναβόσβηνε: «Σ’ α-γα-πώ». Όμως η χορεύτρια των Χριστουγέννων έμεινε ακίνητη.

Και τότε, το αστέρι της κορυφής έσβησε! Από ντροπή. Που δεν είχε πάρει την ευθύνη… Και τότε, ο μικρός τυμπανιστής αντικατέστησε το σπασμένο ξύλο με τη μπαγκέτα του. Η μπαλαρίνα αντικατέστησε το σκοινί με κλωστούλες από τη φούστα της. Και το ελαφάκι χαλάρωσε τη βίδα με τα κέρατά του.

Και η χορεύτρια των Χριστουγέννων, σα γάτα που πηδάει τις στέγες για να βρει το γάτο της, σκαρφάλωσε στο παράθυρο. Κι άρχισε να λικνίζεται μόνο για το χιονάνθρωπό της.

«Καλή χρονιά, χρόνια πολλά

χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά»

τραγουδούσε το μουσικό κουτί.

**************

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο τελευταίο για φέτος -κλαψ!- Παιχνίδι με τις λέξεις, που διοργανώνει άψογα η φιλόξενη Μαρία.

(Η Αριστέα μου 'δωσε μια ελπίδα που έκανε λόγο για Συμπόσιο...)