Η γριά ταχινού

Πάλεψα για μια όμορφη ζωή, έζησα μια όμορφη ζωή κι έχω κάνει σκοπό μου να ομορφύνω τις ζωές όλων των παιδιών! Πονάω κάθε φορά που βλέπω ένα αγγελούδι να υποφέρει.

Στο νοσοκομείο ενημερώθηκα από μια νοσοκόμα, άφησα τα μωρουδιακά που είχα αγοράσει, κατάλαβα πως δεν μπορούσα να προσφέρω, προς το παρόν, τίποτα άλλο και γύρισα σπίτι. Καθώς αναλογιζόμουν την ευτυχισμένη οικογένειά μου, ο νους μου πήγε ξανά σε αυτή τη φριχτή είδηση κι άνοιξα την τηλεόραση, μήπως υπάρχουν νεότερα. Αυτά που άκουσα με εξόργισαν! Η ανευθυνότητα  με εξοργίζει, ειδικά όταν πρόκειται για μάνα! 

Έφυγα αμέσως για το νοσοκομείο. Χρειαζόταν να παρέμβουμε, οι ευσυνείδητοι πολίτες άμεσα και τηλεφώνησα σε φίλους και γνωστούς. «Μόλις γέννησε το αγγελούδι, το παράτησε σε μια οικοδομή κι έφυγε! Ναι, ναι, στην οικοδομή το γέννησε… Ναι, μόνη… Και τώρα άκουσα πως πήγε στο νοσοκομείο και ζητάει το παιδί της. Το μετάνιωσε, λέει! Δεν φαντάζομαι να της το δώσουν, αλλά πρέπει να αποκλείσουμε κάθε ενδεχόμενο! Αυτή δεν έχει το δικαίωμα να λέγεται μάνα. Ναι, ενημέρωσε όσους μπορείς. Αυτό το αγγελούδι μου έχει ραγίσει την καρδιά… Τι γιατί το έκανε; Υπάρχει δικαιολογία; Γιατί ερωτεύτηκε, λέει ένα γύφτο, γκαστρώθηκε, οι γονείς της την έδιωξαν από το σπίτι… Ο Ρωμαίος της τι έκανε; Είχε, λέει, ένα ατύχημα στη δουλειά και είναι στο νοσοκομείο ακρωτηριασμένος… Ξέρω ‘γω; Κι αλήθεια να ‘ναι, τι γίνεσαι μάνα, κυρά μου, αν δεν μπορείς να φροντίσεις το παιδί σου; Εγώ, δηλαδή, πώς θυσίασα τις σπουδές μου για να αφιερωθώ στα παιδιά μου;»

Στο νοσοκομείο επικρατούσε αναβρασμός. Δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, γιατροί και νοσοκόμες, ασθενείς και συνοδοί, συζητούσαν για το μέλλον του παιδιού και την τιμωρία της ανίκανης μάνας. Πήρα κι εγώ μέρος, φυσικά. Και πριν προλάβω να χαρώ με τον τόσο κόσμο που είχε κινητοποιήσει το αγγελούδι και η τραγική ιστορία του, βλέπω τη γριά ταχινού! Ήξερα για τι είναι ικανή. Άρχισα να τρέμω από το φόβο μου και να λυγίζουν τα πόδια μου. Κάποιες φίλες είχαν ήδη φτάσει, ευτυχώς, και με κράτησαν. «Αυτή η γριά υποστηρίζει τη μάνα! Κι απαιτεί να τη δει αμέσως και να της δώσει ένα κέικ με…» μου εξηγεί μια. «Κέικ με ταχίνι! Ξέρω! Είπε πως είναι δυναμωτικό, ε;»

Και η γριά ταχινού έκανε αυτό που φοβόμουν. Άνοιξε το στόμα της και…

«Ένα κορίτσι γέννησε μόνο του κι απελπισμένο και δεν ντραπήκατε να μαζευτείτε εδώ για να το κατηγορήσετε; Αλλά πού να τη βρείτε τη ντροπή, αν είστε σαν κι αυτή τη γυναίκα!», έδειξε τότε εμένα. «Που δεν έχει πώς να περάσει την ώρα της και περιφέρει τον οίκτο της για τα δυστυχισμένα παιδάκια και τη γλυκανάλατη ευγνωμοσύνη της για την ευτυχισμένη οικογένειά της. Την αγία οικογένεια!» Και τότε τα είπε όλα. Όλα…

Ο Αλέκος με βίασε σε ένα πάρτι, οι γονείς μου με έδιωξαν, όταν το έμαθαν και πήγα στο σπίτι του. Η μάνα του μου έφτιαξε κέικ με ταχίνι, που το θεωρούσε το καλύτερο δυναμωτικό. Την παρακάλεσα να μην τον καταγγείλει, δεν άντεχα τη ντροπή κι εκείνη υποχώρησε. Τον απείλησε πως θα του κόψει το χαρτζιλίκι και θα έπρεπε να διακόψει τις σπουδές του και να βρει δουλειά, αν δεν με παντρευόταν. Σε όλη την εγκυμοσύνη μου έφτιαχνε κέικ με ταχίνι και ήταν το στήριγμά μου.

Αλλά, όταν της εξομολογήθηκα ότι ο Αλέκος στριμώχνει τα κορίτσια στην αποθήκη της βιοτεχνίας, τα βιάζει και τ’ απειλεί πως οι άνθρωποί του θα τα σκοτώσουν και θα τα πετάξουν γυμνά στην πλατεία, αν μιλήσουν, πήγε στην αστυνομία. 

Οι αστυνομικοί λυπήθηκαν τον καημένο με την τρελή μάνα, γιατί οι έρευνες τον αθώωσαν πανηγυρικά και την έκλεισαν τρεις μέρες στο ψυχιατρείο. 

Από τότε, μόλις τελείωνε το καθάρισμα των γραφείων, έτσι έβγαζε το ψωμί της μια ζωή,  έφτιαχνε κέικ με ταχίνι και πήγαινε στο ψυχιατρείο, να το μοιράσει στους τρελούς φίλους που είχε κάνει. «Γριά ταχινού και σε μένα!» άκουσα μια μέρα, που την είχα παρακολουθήσει, να της λέει ένας και να τρέχει προς το μέρος της.

Κανένας δεν τη διέκοψε. Άκουγαν την ιστορία, την ιστορία μου, που κρατούσα τόσο καλά κρυμμένη τόσα χρόνια. Τους παρέσυρε το νεύρο της; Μάλλον το κέικ την είχε κρατήσει τόσο κοτσωνάτη… Πάντως, όλοι την παρακολουθούσαν σα θεατές σε παράσταση και μονάχα όταν αναφέρθηκε ξανά στη νεαρή μάνα, την πέταξαν έξω από το νοσοκομείο.

Δεν ασχολήθηκα ξανά με την ιστορία και με τίποτα άλλο. Δεν τολμούσα να αντικρίσω κανέναν.  Ένα βράδυ ο άντρας μου βρέθηκε γυμνός και νεκρός έξω από τη βιοτεχνία. Οι αστυνομικοί άρχισαν τις ανακρίσεις από τους μετανάστες της περιοχής, όμως εγώ ήμουν σίγουρη πως τον είχε σκοτώσει ο πατέρας της τελευταίας κοπέλας που είχε βιάσει. Μου είχε πει ότι θα το κάνει. 

Μετά την κηδεία, πήρα τους δρόμους. «Έλα, αγάπη μου, ακόμα μία μπουκίτσα κεκάκι! Είναι με το ταχίνι, όπως το έφτιαχνε η γιαγιά!» άκουσα μια γυναικεία φωνή. Γύρισα και την είδα. Ήταν εκείνο το κορίτσι και δίπλα της, σε αναπηρικό καροτσάκι, ένας μελαμψός άντρας, που έκανε αεροπλανάκι το κέικ και το προσγείωνε στο στόμα του παιδιού.

Πλησίασα. «Κέικ με ταχίνι;» ρώτησα. «Ναι, είναι πολύ δυναμωτικό!» μου είπε η κοπέλα. «Και το έφτιαχνε η μαμά σας;» ρώτησα αθώα. «Η γιαγιά μας! Που δεν ήταν, δηλαδή, συγγενής, αλλά μου στάθηκε σα μάνα. Μια άγνωστη γυναίκα που ομόρφυνε τη ζωή μου!»

Αχ, γριά ταχινού! Και τη δική μου ζωή; Ποιος θα σώσει τώρα;

Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στο "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη". Μια φανταστική ιστορία, με συνταγή που ποτέ δεν έχω φτιάξει, γι' αυτό και οι εικόνες είναι από τη mamatsita, όπως και η συνταγή.

Γράφετε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες μέχρι τις 15 Μάρτη και τις στέλνετε στο μέηλ μου. Δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ.