Στο Καταφύγιο του έρωτα

Τα μάτια μου, που κλαίνε ιστορίες ξεχασμένες, η βροχή, που παίζει με τα σχέδια των διοργανωτών. Τα μπαλόνια που δραπετεύουν, εγώ που μένω καθηλωμένος στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Όλα χωρούν σε μια τέτοια μέρα κι όλα απουσιάζουν από ένα τέτοιο γεγονός.

«Ο Δήμαρχος, τιμώντας το περιβόητο ζευγάρι του τόπου μας, την Άννα και το Θεόδωρο, που σαν άλλοι ήρωες του Σέξπιρ, αποφάσισαν να πεθάνουν μαζί, παρά να ζήσουν χωριστά, θα εγκαινιάσει σήμερα το Καταφύγιο του έρωτα.

Στο καλυβάκι που βλέπετε πίσω μου κατέφυγε το άτυχο ζευγάρι για να πεθάνει. Χάρη στο όραμα του δημάρχου μας, είναι πια σωστό παλατάκι! Φιλοξενεί την αλληλογραφία των ερωτευμένων και τα ρούχα με τα οποία τους βρήκε ο θάνατος, το βιβλίο με την ιστορία τους, που έγραψε ο πρόεδρος του πολιτιστικού μας συλλόγου, Γιάννης Δενικιώτης. Και θα αποτελέσει σπουδαίο πόλο έλξης τουριστών, με τον ξενώνα που πρόκειται να χτίσει ο άξιος δημοτικός σύμβουλος, Πέτρος Δενικιώτης.»

Στο βήμα λοιπόν, ο Πέτρος! Να μιλάει για τον ξενώνα του έρωτα, για τη δύναμη του έρωτα, για τα χρήματα που θα φέρει στον τόπο ο έρωτας… Και ύστερα ο Γιάννης! Να διαβάζει αποσπάσματα από την αλληλογραφία, να γαργαλάει το κοινό με τους πόθους των εραστών, να παραλείπει το θρήνο της Άννας και του Θεόδωρου για την αδικία που κυβερνά τα πάντα…

Αλλά η εποχή δεν σηκώνει τέτοιες αναφορές. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’80 και σωστή είναι τώρα η πολιτική που εξασφαλίζει κονδύλια από την Ευρώπη και απονέμει δικαιοσύνη με αναγνώριση των αδικημένων. Τέλος. Κι όποιος αναρωτιέται αν θα τιμωρηθούν οι θύτες, αναμοχλεύει πάθη και ζει με φαντάσματα. Τέλος. Μια νέα αρχή για τη χώρα!

Μα, οι Δενικιώτηδες με πάνε πίσω…

Πίσω, στις 21 Απριλίου του ‘67, όταν ο Γιάννης κι ο Πέτρος, τα δυο αδέλφια, επισκέφτηκαν την ασφάλεια, επειδή ο θείος τους, ο Παναγής, είχε φύγει ξημερώματα από το σπίτι του και είχε πάει στο καλυβάκι του δάσους. Ανησυχούσαν μήπως είχε τρελαθεί… Τη δεκαετία του ’40 συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του στη Γυάρο και το κλίμα είχε πειράξει τα νεύρα του…

Πίσω, στον εμφύλιο, όταν πιάστηκα σε μια ενέδρα κι ο πατέρας Δενικιώτης, παρακάλεσε τους χωροφύλακες να με αφήσουν. Με πήγε στην καλύβα τους δάσους και με βασάνιζε μέχρι να του αποκαλύψω πού κρυβόταν ο μεγάλος του έρωτας, η γυναίκα μου…

Πίσω, στην κατοχή, όταν ο παππούς Δενικιώτης, έκλεισε στο καλυβάκι και κατέδωσε ως κρυφοεβραίο στην Γκεστάπο τον δισέγγονο της ανιψιάς της Άννας, για να του πάρει την αλληλογραφία των εραστών.

Η τρομοκρατία των χειροκροτημάτων, που σα γομολάστιχα σβήνει την αλήθεια, τα χέρια μου που χαϊδεύουν μια φωτογραφία. Η βροχή που λιώνει την κορδέλα των εγκαινίων, το κορμί μου που υποφέρει στην υγρασία. Πολλά λείπουν από την εικόνα κι όλα περιμένουν να τα κοιτάξεις.  

«Ένα μεγάλο ευχαριστώ, τέλος, στον πατέρα των δύο λαμπρών αυτών νέων, το Γιώργο Δενικιώτη, που κράτησε ζωντανή τη μνήμη του τόπου μας!»

***

Ήταν η συμμετοχή μου στο μικρούλι δρώμενο της Ελένης του Καρυδότσουφλου "Εσείς; Θα μου πείτε μια ιστορία;"

Τι βλέπετε σε αυτή τη φωτογραφία;