Μέχρι να περάσει η μπόρα

Κράτησε σφιχτά στο χεράκι της το νόμισμα και ξεκίνησε για το σχολείο. Όπως κάθε μέρα.

Ήταν ένα νόμισμα της Αμερικής και της το είχαν φέρει οι γονείς της την τελευταία φορά που είχαν έρθει στην Ελλάδα. Πριν δυο χρόνια. «Όταν μαζέψουμε πολλά τέτοια, θα είμαστε πάλι όλοι μαζί!» της είχαν πει και κάθε πρωί άναβε την ελπίδα αγγίζοντας το νόμισμα που είχε τη μυρωδιά τους. Ή έτσι νόμιζε.

Η ελπίδα είχε το χρώμα του χρήματος της Αμερικής.

Στο σχολείο μετρούσε τις ώρες που θα την έφερναν ξανά κοντά στο φίλο της. Το πρωινό κουδούνι και το σχόλασμα ήταν βασανιστήριο. Έβλεπε τα χεράκια των παιδιών στα χέρια των γονιών και πονούσε ως τα βάθη της καρδιάς.

Η απελπισία είχε το χρώμα του γυμνού δέρματος.

Το μεσημέρι έφαγε στα όρθια και χώθηκε στο δωμάτιό της, πριν έρθουν ο παππούς και η γιαγιά. Όπως κάθε μέρα. Όλοι τη θεωρούσαν τυχερή που είχε νέους παππούδες να τη φροντίζουν, όμως εκείνη ένιωθε καταδικασμένη σε κατάμαυρη ζωή. Γιατί οι παππούδες συνέχεια τσακώνονταν κι έσπαγαν πράγματα.

Έκλεισε την πόρτα, στάθηκε απέναντί του, ακούμπησε το νόμισμα στα πόδια της κι άρχισε να του μιλά. Όπως πάντα. «Όταν γυρίσουν οι γονείς μου, θα πάμε στο λούνα παρκ και θα καθίσουμε τρεις μέρες και τρεις νύχτες!» Εκείνος, ο παραστάτης της, σταθερός στη θέση του, την άκουσε προσεχτικά. Όπως πάντα.  Και για το χατίρι της κάλεσε το μεσημεριάτικο ήλιο να φτιάξει αλογάκια πάνω του. Η μικρή ενθουσιάστηκε, σηκώθηκε κι έπεσε το νόμισμα. Κι ο ήχος την έκανε να μισήσει ξαφνικά τον τοίχο με την οικογενειακή φωτογραφία, τον τοίχο που είχε κάνει μοναδικό φίλο της για τη σιωπή του.

Η μοναξιά είχε το χρώμα του άψυχου τοίχου.

Βγήκε έξω, περιπλανήθηκε στην πόλη κι έκατσε στην άκρη της. Όλα γύρω, η απέραντη θάλασσα, τα ψηλά κτήρια, το πλήθος των ανθρώπων, αδιαφορούσαν για το δράμα της κι εκείνη, μια σταλίτσα κοριτσάκι, έκλαψε με λυγμούς που τάραξαν τα σύννεφα κι άρχισε να βρέχει. 

Ένας φτερωτός αλητάκος κάθισε κοντά της, γύρισε το βλέμμα του πάνω της κι άρχισε το κελάηδημα. Όταν σταμάτησε να βρέχει, απομακρύνθηκε έτσι ξαφνικά, όπως είχε έρθει.

Αυτό, λοιπόν, είναι φιλία! Να τραγουδάς στο λυγμό μέχρι να περάσει η μπόρα! Η μικρή χαμογέλασε. Και ξεκίνησε να βρει τέτοιους φίλους. Που φαίνεται υπήρχαν πολλοί εκεί έξω. Ή έτσι νόμιζε.

Η ελπίδα θα παίρνει πια το χρώμα που έχει το βλέμμα του κάθε φίλου.

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο στο 14ο Παίζοντας με τις λέξεις.