Ποδόλουτρο στη λίμνη Τικιτούκου

Βράδυ. Μικρό δωμάτιο διαμερίσματος. Μόνο φως αυτό της λάμπας του δρόμου. Μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο ένα πλαστικό τραπέζι, δυο πλαστικές καρέκλες. Αριστερά μερικές κούτες, κάποιες μισοανοιγμένες, κι άδειος τοίχος. Δεξιά ένα καλογυαλισμένο ξύλινο μπαουλάκι και η εξώπορτα.

Μια γυναίκα βγάζει βιβλία από τις κούτες και τα ακουμπά στο τραπέζι. Από άλλο δωμάτιο ακούγονται χτυπήματα σφυριού.

Η γυναίκα σωριάζεται στην καρέκλα και τότε φωτίζεται από τη λάμπα το πρόσωπό της, σκυθρωπό και άγριο από την κούραση.

Εμφανίζεται ένας άντρας, χαμογελαστός.

-Έφτιαξα το κρεβάτι μας! (Τη φιλάει.) Κουρασμένη;

-Εξαντλημένη. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω… Κι όσο σκέφτομαι πόσα χρειάζεται τούτη η ποντικότρυπα για να γίνει σπίτι…

-Ξέχασέ τα αυτά τώρα…

-Να ξεχάσω ότι δεν έχουμε ρεύμα;

Ο άντρας αγγίζει το μπαουλάκι, διστάζει να το ανοίξει.

-Να ξεχάσω κι ότι φτάσαμε στα πενήντα κι ούτε έναν πίνακά σου δεν έχεις καταφέρει να βάλεις σε μια έκθεση κι εγώ ούτε δυο στίχους μου να δημοσιεύσω…

Ο άντρας ανοίγει το μπαουλάκι, βγάζει από μέσα χρώματα και πινέλα κι αρχίζει να ζωγραφίζει στον άδειο τοίχο.

Η γυναίκα αναστατώνεται.

-Σταμάτα! Φύλαξέ τα για τους πίνακές σου! 

-Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που θέλω να ζωγραφίσω. Εδώ… (Ακουμπά με το δάχτυλό του τα χείλη της.)  Ένα χαμόγελο.

Η γυναίκα χαμογελά κουρασμένα, το πρόσωπό της δεν είναι πια άγριο.

-Και κάπου στο βάθος, πρέπει να υπάρχει ένα σπιτάκι. Α, εκεί θα μείνουμε απόψε! Κι εδώ μπλε και λίγο πράσινο για τη λίμνη Τικιτούκου.

-Τιτικάκα, αγάπη μου! (Χαμογελάει πλατιά και το πρόσωπό της παύει να είναι σκυθρωπό.)

-Μα, όχι, Τικιτούκου!  (Φεύγει κι επιστρέφει με μια λεκάνη γεμάτη νερό.) Το νερό της λίμνης θα ξεκουράσει τα πόδια σου. Βούτα, λοιπόν! Μα, καλά, δεν ξέρεις τη λίμνη Τικιτούκου;

-Γιατί; Την ξέρει και κανένας άλλος, εκτός από σένα; 

-Για να δούμε… (Κοιτάζει στο κενό, κάτι μετράει, μουρμουρίζοντας, στα δάχτυλα του ενός χεριού κι όταν φτάνει στο άλλο, σταματά απότομα και την κοιτάζει με ύφος παιχνιδιάρικα ανακριτικό.) Πόσους εραστές είπαμε ότι είχες πριν από μένα;

-Δεν είπαμε! Και δεν χρειάζεται να πούμε. 

-Ναι, ναι, τα έχουμε συμφωνήσει. Αλλά τώρα υπάρχει ανάγκη να μάθω.

-Ανάγκη; 

-Θες να μάθεις αν ξέρει κανείς άλλος τη λίμνη Τικιτούκου, έτσι δεν είναι; Κι εγώ θέλω να σου απαντήσω με ακρίβεια. Πρέπει, λοιπόν, να ξέρω πόσους εραστές είχες. (Κάνει μια μικρή παύση, γονατίζει και την πλησιάζει τόσο που τα χείλη τους ακουμπούν και συνεχίζει τώρα σοβαρός, με το ύφος εκείνου που κάνει ερωτική εξομολόγηση.) Γιατί μόνο αυτοί που χάιδεψες κι αυτοί που φίλησες τη γνωρίζουν. (Βάζει το χέρι της στο μάγουλό του.) Ο χτύπος της καρδιάς μου όταν με χαϊδεύεις: ένα τίκι απαλό…

-Σαν το κυματάκι που ξυπνά στην πρώτη αχτίδα του ήλιου;

-Και στα φιλιά σου ένα παθιασμένο τούκου…

-Σαν τη φωτιά που ανάβει στη λίμνη ο μεσημεριάτικος ήλιος; (Φιλιούνται.)

Ο άντρας αρχίζει να χορεύει και να τραγουδά σ’ ένα δικό του σκοπό.

-Τίκι – τίκι, τούκου – τούκου, τίκι – τούκου.

Η γυναίκα τον ακολουθεί, στριφογυρίζει στο δωμάτιο χορεύοντας και τραγουδώντας, γελώντας δυνατά και χαρούμενα. 

Ο άντρας σωριάζεται σε μια καρέκλα. Φαίνεται εξαντλημένος, μα ευτυχισμένος που τη βλέπει να γελά. 

(εικόνα: Lynn Noelle Rushton) 

Ήταν η πρώτη συμμετοχή μου στις Ασκήσεις σεναρίου του Γιάννη. Άπειρος στα δρώμενα, όμως μας φιλοξένησε άψογα!





Εσύ, Γιάννη, με την ιδέα σου κι εσείς, με τη βαθμολογία σας με βοηθήσατε να βρω, επιτέλους, την κλίση μου! 😄 Σε συμπόσια, λέξεις, ακόμα και στα φωτογραφικά... σενάρια θα στέλνω!